A Knife - Nadja

She grips the knife with cold fingers

And tries to carve the stone

Force it to say what she wants

What she’s always wanted but always choked back

Held back and under her tongue to moulder

And rot in her mouth and turn black as the sky at night

Her eyes are stars reflecting in the cold ocean surface

Still and sharp as stone

And she spits the blackened words into the sea

And they sink to the bottom

Where the sun might never touch them

Ze grijpt het mes met koude vingers vast

En probeert de steen te snijden

Forceer het om te zeggen wat ze wil

Wat ze altijd al wilde, maar altijd terugdeinsde

Teruggehouden en onder haar tong om te vervormen

En rot in haar mond en wordt 's nachts zwart als de lucht

Haar ogen zijn sterren die reflecteren in het koude oceaanoppervlak

Stil en scherp als steen

En ze spuugt de zwartgeblakerde woorden in de zee

En ze zinken naar de bodem

Waar de zon ze misschien nooit zou raken