Lo Mejor De Ser Artista - Nacho Cano

Lo mejor de ser artista

Es el afecto de la gente

Los royalties, las sorpresas

Y el placer de complacerte

Por un rato de mi vida

Das tu cuerpo sin reparo

Si me paro tú me observas

Si es por coito o por cansancio

Que las giras y las drogas

Van minando tu salud

Y el aplauso a las neuronas

No les vuelve a dar la luz

Lo mejor de ser artista

Se ha quedado entre las piernas

De las mises que vienen tras los bises

Lo mejor de ser artista

Se ha quedado en la memoria

De la gente que por mi fueron felices

Estribillo:

Si la moda barre fuera mi momento

Y me ponen en el saco del que fue

No me importa, no me importa nada de esto

Que mi barco no navega en el ayer

Si la historia no me funde en una placa

Y mi fama se disipa en el pasar

No me importa, no me importa nada nada

Y en el cielo sobra la posteridad

Que la risa nadie me la va a quitar

Lo peor de ser artista son las neuras

Los insomnios, los pelotas

Los impuestos y las madres de las niñas

Que te abrasan con la charla

«Qué le haces a la chiquilla

No me come, no me estudia

Y con tu foto se masturba»

La mentira cuando digo

Que tú no eres una más

Que se crece cuando afirmo

Que te voy a llamar

Lo mejor de ser artista

Es que uno pilla la autopista

Y tira millas repartiendo golosinas

Si te he visto no me acuerdo

Y si recuerdo me confundo

Que el despiste es consecuencia del ingenio

Het beste van kunstenaar zijn

Het is de genegenheid van de mensen

De royalty's, de verrassingen

En het plezier om u te plezieren

Voor een tijdje van mijn leven

Je geeft je lichaam zonder aarzelen

Als ik stop, kijk je naar me

Als het komt door geslachtsgemeenschap of vermoeidheid

Dat de rondleidingen en de drugs

Ze ondermijnen je gezondheid

En het applaus voor de neuronen

Het geeft ze geen licht meer

Het beste van kunstenaar zijn

Het is tussen de benen gebleven

Van de mises die na de toegiften komen

Het beste van kunstenaar zijn

Het is in de herinnering gebleven

Van de mensen die blij voor me waren

Refrein:

Als mode mijn tijd wegvaagt

En ze stopten me in de tas waarvan het was

Het kan me niet schelen, ik geef hier niets om

Dat mijn schip gisteren niet binnenvaart

Als de geschiedenis me niet versmelt tot een plaquette

En mijn roem vervaagt terloops

Het kan me niet schelen, het kan me helemaal niets schelen

En in de lucht is er genoeg nageslacht

Niemand gaat mijn lach wegnemen

Het ergste aan kunstenaar zijn zijn de neuras

De slapeloosheid, de ballen

Belastingen en moeders van meisjes

Dat ze je verbranden met het gepraat

'Wat doe je met het meisje?

Hij eet me niet op, hij bestudeert me niet

En met jouw foto masturbeert hij"

De leugen als ik zeg

Dat je niet één meer bent

Dat groeit als ik affirmeer

Hoe zal ik je noemen?

Het beste van kunstenaar zijn

Het is dat men de snelweg pakt

En geef kilometers uit aan het uitdelen van snoep

Als ik je heb gezien, weet ik het niet meer

En als ik het me herinner, raak ik in de war

Dat de fout een gevolg is van vindingrijkheid