Within a Sleeping Forest - My Dying Bride

Once taken by the river, Orpheus died in my arms.

His heart, ancient and equal to this fallen empty world,

Fades away in the golden truth of all his earthly joy.

He is dull dead.

He was drowned there.

In my hands his fate.

He coldly died.

Voyage well across the sky my friend.

My pain floats down your river to a waterfall.

And in this light, hearing cries I look up at you.

Your beauty and form appear as great wonders.

Awful and yet beautiful to my hopeless weary eyes.

His face, still now, it rests in cold hands and colder heart.

As I sat and shivered comfortless in this lonely barren land.

In a sullen wood, some years ago, he played a song I didn’t know.

The trees knew me and knew him more.

Whispered our names into their lore.

Sing a song of joy with effortless breath.

I wrote the words to his death.

So on that day, near the glen, my ink drew up his secret end.

A kiss, your gift to give away so freely.

A gentle suffering thing you were.

So steep they fell, my tears to your lips.

And that night will be forever.

And at night we live forever.

And I drew her near to me and away from him.

Sin is the root of all sorrow, so look upon, my well is dry.

Don’t run my lady.

Now please be mine.

Come on my lover, you didn’t even try!

Eenmaal ingenomen door de rivier, stierf Orpheus in mijn armen.

Zijn hart, oud en gelijk aan deze gevallen lege wereld,

Vervaagt in de gouden waarheid van al zijn aardse vreugde.

Hij is saai dood.

Hij is daar verdronken.

In mijn handen zijn lot.

Hij stierf koud.

Reis door de lucht, mijn vriend.

Mijn pijn drijft langs je rivier naar een waterval.

En in dit licht, bij het horen van kreten, kijk ik naar je op.

Je schoonheid en vorm verschijnen als grote wonderen.

Verschrikkelijk en toch mooi voor mijn hopeloze vermoeide ogen.

Zijn gezicht, nu nog steeds, rust in koude handen en een kouder hart.

Terwijl ik troosteloos zat te rillen in dit eenzame, dorre land.

In een nors bos speelde hij enkele jaren geleden een lied dat ik niet kende.

De bomen kenden mij en kenden hem meer.

Fluisterde onze namen in hun kennis.

Zing een lied van vreugde met moeiteloze adem.

Ik schreef de woorden tot zijn dood.

Dus op die dag, in de buurt van de vallei, tekende mijn inkt zijn geheime einde.

Een kus, jouw geschenk om zo gratis weg te geven.

Een zacht lijdend ding dat je was.

Zo steil vielen ze, mijn tranen stonden op je lippen.

En die nacht zal voor altijd zijn.

En 's nachts leven we voor altijd.

En ik trok haar dicht bij mij en weg van hem.

Zonde is de wortel van alle verdriet, dus kijk, mijn bron is droog.

Laat mijn vrouw niet rennen.

Wees nu alsjeblieft de mijne.

Kom op mijn geliefde, je hebt het niet eens geprobeerd!