The Light At The End Of The World - My Dying Bride

An isle, a bright shining isle stands forever, alone in the sea

Of rock and of sand and grass and shale, the isle bereft of trees.

— Small.

A speck in the wide blue sea.

'Tis the last of all the land.

A dweller upon our lonesome isle, the last, lonely man?

-

By the Gods he is there to never leave, to remain all his life.

His punishment for evermore, to attend the eternal light.

The lighthouse, tall and brilliant white, which stands at the end of the world.

Protecting ships and sailors too, from rock they could be hurled

Yet nothing comes and nothing goes 'sept the bright blue sea.

Which stretches near and far away, 't is all our man can see.

Though, one day, up high on rock, a bird did perch and cry.

An albatross, he shot a glance, and wondered deeply, why?

Could it be a watcher sent?

A curse sent from the Gods,

who sits and cries and stares at him, the life that they have robbed.

Each year it comes to watch over him, the creature from above.

Not a curse but a reminder of the woman that he loved.

— Oh weary night, under stars, he’d lay and gaze.

Up towards the moon and stars.

The suns dying haze.

Time and again, Orion’s light filled our man with joy.

Within the belt, he’d see his love, remembering her voice —

The twinkle from the stars above bled peace into his heart

As long as she looks down on him he knows they’ll never part

One day good, one day bad

The madness, the heat, the sun,

Out to sea, he spies upon land.

His beloved Albion.

Cliffs of white and trees of green

Children run and play, My home land

he cries and weeps, why so far away?

Eyes sore and red.

Filled with tears, he runs towards the sea.

To risk his life, a worthy cause, for home he would be.

Into the sea, deep and blue, the waters wash him clean.

Awake.

He screams.

Cold with sweat.

And Albion a dream.

— Such is life upon the isle, of torment and woe.

One day good.

One day bad.

And some days, even hope.

The light at the end of the world burns bright for mile and mile

Yet tends the man, its golden glow, in misery all the while?

For fifty years he stands and waits, atop the light, alone.

Looking down upon his isle the Gods have made his home —

The watcher at the end of the world through misery does defile.

Remembers back to that single night and allows a tiny smile.

(His sacrifice was not so great, he insists upon the world.

Again he would crime, Again he would pay, for one moment with the girl)

Her hair, long and black it shone,

The dark, beauty of her eyes,

Olive skin and warm embrace, her memory never dies.

'Twas years ago, he remembers clear the life they once did live.

Endless love and lust for life, they promised each would give.

Alas, such love and laughter too, was short as panting breath

For one dark night, her soul was kissed by the shade of death.

(Agony, like none before, was suffered by our man).

who tends the light now burning bright on the very last of land.

(Anger raged and misery too like nothing ever before).

He cursed the Gods and man and life, and at his heart he tore.

— A deity felt sympathy and threw our man a light

'Your woman you may see again, for a single night.

-

But think hard and well young man, there is a price to pay:

to tend the light at the end of the world is where you must stay.

Away from man and liufe and love.

Alone you will be.

On a tiny isle.

A bright shining isle in the middle of the sea.

— I'll tend the light, for one more night with the woman whom I love,

screamed the man, with tearful eyes, to the deity above.

And so it was that very night his lover did return.

To his arms and to their bed, together they did turn.

In deepest love and lust and passion entwined they did fall.

Lost within each other’s arms they danced (in lover’s ball).

-

— Long was the night filled with love.

For them the world was done.

Awoke he did to brightest light,

his woman and life had gone.

To his feet he leapt.

To the sea he looked.

To the lighthouse on the stone.

The price is paid and from now on he lives forever alone.

Fifty years have passed since then and not a soul has he seen.

but his woman lives with him still in every single dream.

'Tis sad to hear how young love has died to know that,

alone, someone has cried.

But memories are ours to keep.

To live them again, in our sleep.

-

Een eiland, een helder schijnend eiland staat voor altijd, alleen in de zee

Van rots en van zand en gras en leisteen, het eiland verstoken van bomen.

- Klein.

Een stipje in de wijde blauwe zee.

'Dit is het laatste van al het land.

Een bewoner op ons eenzame eiland, de laatste, eenzame man?

-

Bij de Goden is hij daar om nooit meer weg te gaan, om zijn hele leven te blijven.

Zijn straf voor altijd, om het eeuwige licht bij te wonen.

De vuurtoren, hoog en stralend wit, die aan het einde van de wereld staat.

Ook schepen en matrozen beschermen, tegen rotsen kunnen ze worden geslingerd

Toch komt er niets en gaat er niets 'september de helderblauwe zee.

Die zich dichtbij en ver weg uitstrekt, 't is alles wat onze man kan zien.

Maar op een dag, hoog op een rots, ging een vogel zitten en huilde.

Een albatros, hij wierp een blik en vroeg zich diep af, waarom?

Zou het een gestuurde kijker kunnen zijn?

Een vloek gestuurd door de goden,

die zit en huilt en naar hem staart, het leven dat ze hebben beroofd.

Elk jaar komt het om over hem te waken, het schepsel van boven.

Geen vloek, maar een herinnering aan de vrouw van wie hij hield.

— O vermoeide nacht, onder de sterren lag hij te staren.

Omhoog naar de maan en de sterren.

De zonnen stervende nevel.

Keer op keer vervulde het licht van Orion onze man met vreugde.

Binnen de riem zou hij zijn liefde zien, zich haar stem herinnerend...

De twinkeling van de sterren boven bloedde vrede in zijn hart

Zolang ze op hem neerkijkt, weet hij dat ze nooit uit elkaar gaan

Een dag goed, een dag slecht

De waanzin, de hitte, de zon,

Op zee bespioneert hij het land.

Zijn geliefde Albion.

Witte kliffen en groene bomen

Kinderen rennen en spelen, Mijn thuisland

hij huilt en huilt, waarom zo ver weg?

Ogen pijnlijk en rood.

Gevuld met tranen rent hij naar de zee.

Om zijn leven te riskeren, een goede zaak, zou hij voor thuis zijn.

De zee in, diep en blauw, het water wast hem schoon.

Wakker.

Hij schreeuwt.

Koud van het zweet.

En Albion een droom.

— Zo is het leven op het eiland, van kwelling en wee.

Op een dag goed.

Op een dag slecht.

En op sommige dagen zelfs hoop.

Het licht aan het einde van de wereld brandt mijlen lang fel

Maar neigt de man, zijn gouden gloed, al die tijd in ellende?

Vijftig jaar lang staat hij en wacht, boven op het licht, alleen.

Neerkijkend op zijn eiland hebben de goden zijn thuis gemaakt -

De toeschouwer aan het einde van de wereld door ellende verontreinigt.

Herinnert zich terug aan die ene nacht en zorgt voor een kleine glimlach.

(Zijn offer was niet zo groot, hij dringt aan op de wereld.

Opnieuw zou hij misdaad plegen, opnieuw zou hij boeten, voor één moment met het meisje)

Haar haar, lang en zwart glansde,

De donkere schoonheid van haar ogen,

Olijfkleurige huid en warme omhelzing, haar herinnering sterft nooit.

'Het was jaren geleden, hij herinnert zich duidelijk het leven dat ze ooit leidden.

Eindeloze liefde en levenslust, beloofden ze dat iedereen zou geven.

Helaas, zo'n liefde en gelach waren ook zo kort als hijgend

Een donkere nacht lang werd haar ziel gekust door de schaduw van de dood.

(Doodsangst, zoals nooit eerder, werd geleden door onze man).

die het licht verzorgt dat nu helder brandt op het allerlaatste land.

(Woede woedde en ook ellende als nooit tevoren).

Hij vervloekte de Goden en de mens en het leven, en in zijn hart scheurde hij.

— Een godheid voelde sympathie en wierp onze man een licht

'Je vrouw mag je weer zien, voor één nacht.

-

Maar denk goed na jongeman, er is een prijs die moet worden betaald:

om het licht aan het einde van de wereld te verzorgen, moet je blijven.

Weg van de mens en het leven en de liefde.

Alleen zul je zijn.

Op een klein eilandje.

Een helder schijnend eiland midden in de zee.

— Ik zorg voor het licht, voor nog een nacht met de vrouw van wie ik hou,

schreeuwde de man, met betraande ogen, naar de godheid hierboven.

En zo was het diezelfde nacht dat zijn geliefde terugkwam.

Naar zijn armen en naar hun bed, samen draaiden ze zich om.

In de diepste liefde en lust en passie verstrengeld, vielen ze.

Verloren in elkaars armen dansten ze (in de bal van de minnaar).

-

— Lang was de nacht vol liefde.

Voor hen was de wereld klaar.

Ontwaakte hij deed om het helderste licht,

zijn vrouw en leven waren verdwenen.

Hij sprong overeind.

Naar de zee keek hij.

Naar de vuurtoren op de steen.

De prijs is betaald en vanaf nu leeft hij voor altijd alleen.

Sindsdien zijn er vijftig jaar verstreken en heeft hij geen ziel gezien.

maar zijn vrouw woont nog steeds bij hem in elke droom.

Het is triest om te horen hoe jonge liefde is gestorven om dat te weten,

alleen, heeft iemand gehuild.

Maar herinneringen zijn van ons om te bewaren.

Om ze opnieuw te beleven, in onze slaap.

-