Like a Perpetual Funeral - My Dying Bride

I reach for my shadow in horror

Envy eats but its own cold heart

Some friends, the few I have left

Set sail out of the frame I’m in

He begins to die, That loses his desires

All are not merry that dance here lightly

Fear follows those who live by the sword and fire

My heart was my weapon, and the death of me

I saw the evening anew, all lean and red of hue

It’s a lonely ocean out there, watched from my shore of despair

So unto the sea my grief set sail, in disbelief

Fevers and time burn away, Nothing is allowed to stay

There is nothing new underneath the sun

The moon with its long arms, reaches into the sea

My eyes were towers high, in my heaven

And from my body drew a cold breath and final clue

The sun made clear its thoughts, It was never coming through

I saw the evening anew, all lean and red of hue

It’s a lonely ocean out there, watched from my shore of despair

So unto the sea my grief set sail, in disbelief

Fevers and time burn away, Nothing is allowed to stay

Ik reik naar mijn schaduw in horror

Afgunst eet maar zijn eigen koude hart

Enkele vrienden, de weinige die ik nog heb

Vaar uit het frame waarin ik me bevind

Hij begint te sterven, dat verliest zijn verlangens

Allen zijn niet vrolijk die hier lichtjes dansen

Angst volgt degenen die leven van het zwaard en het vuur

Mijn hart was mijn wapen en de dood van mij

Ik zag de avond opnieuw, allemaal mager en rood van tint

Het is een eenzame oceaan daarbuiten, bekeken vanaf mijn kust van wanhoop

Dus naar de zee zeilde mijn verdriet, in ongeloof

Koorts en tijd branden weg, niets mag blijven

Er is niets nieuws onder de zon

De maan met zijn lange armen reikt tot in de zee

Mijn ogen waren torenhoog, in mijn hemel

En uit mijn lichaam haalde een koude adem en laatste aanwijzing

De zon maakte zijn gedachten duidelijk, het kwam nooit door

Ik zag de avond opnieuw, allemaal mager en rood van tint

Het is een eenzame oceaan daarbuiten, bekeken vanaf mijn kust van wanhoop

Dus naar de zee zeilde mijn verdriet, in ongeloof

Koorts en tijd branden weg, niets mag blijven