A Tapestry Scorned - My Dying Bride

‘Twas a frosted morn in winter deep

When Rosey left for wood

The fire was low just barely a glow

When Rosey left for wood

Upon the wall a tapestry hung

A farmyard, brook and lane

A pleasant scene, Naïve theme

With wheat and hay and grain

No figures old or young

The artist did include

But now upon that landscape fair

A woman rough and crude

Each day the image differed

The woman here and there

Then close like a portrait

It was Rosey standing there

I met a maid one summers day

I thought to make my wife

On getting home, the picture red

‘Twas Rosey with a knife!

My new love I took to see

The rocks above the lake

And to my sin I pushed her in

The smile on Rosey’s face

Days did pass and I grew old

But Rosey looked the same

My bones were stiff, and hair was grey

But Rosey looked the same

Upon the bed and almost dead

She looked down on me

From the tapestry threads her hand did reach

My spirit now set free

After a time my friends did come

And were sorry to see me pale

The priest said what he thought was right

And they carried me away

My home was cleared, history sold

Empty was my place

‘Cept a picture on the wall

Of lovers in embrace

'Het was een bevroren ochtend in de winter diep'

Toen Rosey naar hout ging

Het vuur was laag, maar nauwelijks een gloed

Toen Rosey naar hout ging

Aan de muur hing een wandtapijt

Een erf, beekje en laantje

Een aangename scène, Naïef thema

Met tarwe en hooi en graan

Geen cijfers oud of jong

De artiest heeft wel opgenomen

Maar nu op die landschapsmarkt

Een vrouw ruw en grof

Elke dag verschilde het beeld

De vrouw hier en daar

Sluit vervolgens als een portret

Het was Rosey die daar stond

Ik ontmoette een meid op een zomerse dag

Ik dacht om mijn vrouw te maken

Bij thuiskomst, de foto rood

'Het was Rosey met een mes!

Mijn nieuwe liefde die ik nam om te zien

De rotsen boven het meer

En tot mijn zonde heb ik haar erin geduwd

De glimlach op Rosey's gezicht

Er gingen dagen voorbij en ik werd oud

Maar Rosey zag er hetzelfde uit

Mijn botten waren stijf en haar was grijs

Maar Rosey zag er hetzelfde uit

Op het bed en bijna dood

Ze keek op me neer

Van de tapijtdraden reikte haar hand

Mijn geest is nu vrij

Na een tijdje kwamen mijn vrienden wel

En vond het jammer om me bleek te zien

De priester zei wat hij dacht dat juist was

En ze droegen me weg

Mijn huis is ontruimd, geschiedenis verkocht

Leeg was mijn plaats

'Cept een foto op de muur'

Van geliefden in omhelzing