Тишина - Мосты, FAME, Макстар

О чём молчат сегодня улицы, скажи

Куда манят

Неоновые виражи

За чем ты гнался и чем так дорожил

Чтоб наконец понять, что просто даром жил

Время не ждёт

Смываем следы сегодняшним завтра

И все куда-то мы летим за годом год

Теряя то, что не вернётся обратно

Прислушиваться к голосу внутри

Или запутаться в плетении интриг

На перекрёстке тысячи дорог

Найти свою без помощи дорог

И не терять свой путь больше никогда

Что бы там ни было вокруг

Внутри у каждого есть мудрости звезда

Которая засветит так внезапно вдруг

Я переехал в этот странный большой город

Новые друзья и школа на

Мокрый асфальт скоро листьями укроет

И я был рад тогда, что нас было трое

Снимали хату, на Ленинградке вроде

Родители были живы, и не в разводе

Там до сих пор есть кинотеатр, на площади

Я б всё отдал, но бог меня не пощадил

Теперь один, единственный потомок

Старый трамвай уже не ездит по мосту Патона

То что теряем — осознаём потом мы

Спал чаще в клубах, чем оставался дома

Может быть, я бы так не смог,

Но со мною эта тишина

Может быть, в этом был бы толк,

Но мы все разные

В этой тишине

Дождь стучит по крышам

Сонных улиц

Время нас не ждёт

Растворится в ней

Фонари сутулятся в моём окне

В сердце тает лёд

Призыв сентября, бегут портфели

По улице родной, где ездил мой велик

Соседи под биты

Стучат по батарее,

А всё-таки детьми

Мы были добрее

Давай за дружбу, так будет веселей,

Но на размытом фоне вряд-ли разглядишь друзей

И все рисуются

Как любят русский мат

Все мы патриоты, морозим военкомат

И если бы не парни на американских Доджах

Мы бы с ней могли б тогда позажигать подольше

На пати каблуки повыше, юбки покороче

Никто ничё не значит, но все кого-то корчат

С милыми лицами опять мимо милиции

С глупыми мыслями, как бы с ними помириться

Бы.

Кому сейчас 22 — 30 будет через 8

Опали листья наступила…

В этой тишине

Дождь стучит по крышам

Сонных улиц

Время нас не ждёт

Растворится в ней

Фонари сутулятся в моём окне

В сердце тает лёд

Waar zwijgen de straten over vandaag, vertel me?

waar lonkt?

neon draait

Waar jaagde je op en wat waardeerde je zo

Om eindelijk te begrijpen dat hij gewoon voor niets heeft geleefd

De tijd wacht niet

Was de sporen van morgen van vandaag weg

En we vliegen allemaal jaar na jaar ergens heen

Verliezen wat niet terugkomt

Luister naar de stem van binnen

Of verstrikt raken in het weven van intriges

Op het kruispunt van duizend wegen

Vind je eigen weg zonder de hulp van wegen

En nooit meer de weg kwijt raken

Wat er ook in de buurt is

Binnenin heeft iedereen een wijsheidsster

Die ineens zo plotseling oplicht

Ik ben verhuisd naar deze vreemde grote stad

Nieuwe vrienden en school

Nat asfalt zal snel bedekt zijn met bladeren

En toen was ik blij dat we met z'n drieën waren

We huurden een hut, in Leningradka zoals

Ouders leefden nog en waren niet gescheiden

Er is daar nog een bioscoop, op het plein

Ik zou alles geven, maar God spaarde me niet

Nu één, enige afstammeling

De oude tram rijdt niet meer op de Patona Bridge

Wat we verliezen - dan realiseren we ons

Sliep vaker in clubs dan thuisbleef

Misschien zou ik het niet kunnen

Maar met mij deze stilte

Misschien is dit logisch

Maar we zijn allemaal anders

In deze stilte

De regen klettert op de daken

slaperige straten

De tijd wacht niet op ons

erin oplossen

Lantaarns buigen voor mijn raam

IJs smelt in het hart

September oproep, aktetassen lopen

Langs de geboortestraat waar mijn fiets reed

Buren onder bits

Ze kloppen op de batterij,

Maar nog steeds kinderen

We waren aardiger

Kom voor vriendschap, het wordt leuker

Maar tegen een onscherpe achtergrond kun je nauwelijks vrienden onderscheiden

En iedereen is getekend

Wat houden ze van Russische mat

We zijn allemaal patriotten, we bevriezen het ontwerpbord

En zo niet voor de jongens op Amerikaanse Dodges

Dan zouden we hem nog wat langer kunnen aansteken

Op het feest zijn de hakken hoger, de rokken korter

Niemand betekent iets, maar iedereen grijnst naar iemand

Met leuke gezichten weer langs de politie

Met domme gedachten, hoe maak je er vrede mee?

Zou.

Wie nu 22 - 30 is, zit in 8

Gevallen bladeren zijn gekomen...

In deze stilte

De regen klettert op de daken

slaperige straten

De tijd wacht niet op ons

erin oplossen

Lantaarns buigen voor mijn raam

IJs smelt in het hart