Den Fremmede - Morten Harket

Jeg fulgte to som vandret for seg selv

I sorg på veiene til Emmaus;

Jeg så at alt de trodde lå i grus

Og lot som om jeg ville ta farvel

Men lyset sank, og dagen var på hell

I ødemarken vidt om Emmaus;

De så at jeg var fremmed i hvert hus

Og ba meg: Vandrer, bli hos oss i kveld

Jeg ble hos dem og hørte at det satt

Forvåkede og talte om en bror

Som Gud lot dø alene og forlatt

Da sto jeg opp, av sorg for disse ord;

Alene gikk jeg brt fra byens natt

Og gav meg hen til dyr;

og trær, og jord

Ik volgde twee die voor zichzelf liepen

In rouw op de wegen van Emmaüs;

Ik zag dat alles waarvan ze dachten dat het in puin lag

En deed alsof ik afscheid wilde nemen

Maar het licht ging uit, en de dag was op geluk

In de wildernis ver voorbij Emmaüs;

Ze zagen dat ik een vreemdeling was in elk huis

En vroeg me: Wandelaar, blijf vannacht bij ons

Ik bleef bij hen en hoorde dat het zat

Gekeken en gesproken over een broer

Zoals God alleen laat sterven en verlaten

Toen stond ik op, rouwend om die woorden;

Alleen verliet ik de stadsnacht

En gaf me aan dieren;

en bomen, en aarde