Машинист - Mordor

Тишину взрывая грохотом колёс,

Света дня не зная, он гонит паровоз.

Жар хмельной да снов дым — к чёрту тормоза!

Огоньком недобрым горят его глаза.

У него фуражка чёрная, как смоль,

Старую рубашку давно проела моль.

Жизнь уходит потом с бледного лица.

Стрелки, семафоры, рельсы, шпалы без конца…

Он бросает в топку жаркую угля,

Выпивает стопку, белый свет кляня.

В пелене дорога лезвием ножа,

Вечная тревога, горькая слеза.

Ночь глотает поезд, мгла хохочет вслед,

В окнах застывает скользкий лунный свет.

Он сойти мечтает уже много лет,

Но не понимает — станций больше нет…

Нет, нет, нет…

Stilte die explodeert met het gebrul van wielen,

Omdat hij het daglicht niet kent, bestuurt hij een stoomlocomotief.

De hitte van bedwelmende rook en dromen - naar de hel met de remmen!

Zijn ogen branden van een boosaardig vuur.

Hij heeft een pet zo zwart als pek,

Het oude hemd is al lang opgegeten door motten.

Het leven verlaat dan het bleke gezicht.

Pijlen, semaforen, rails, dwarsliggers zonder einde ...

Hij gooit hete kolen in de oven,

Hij drinkt een stapel en vervloekt het witte licht.

In de lijkwade is de weg een mes,

Eeuwige angst, bittere tranen.

De nacht slokt de trein op, de nevel lacht daarna

Glad maanlicht bevriest in de ramen.

Hij droomt er al jaren van om af te komen,

Maar hij begrijpt het niet - er zijn geen stations meer ...

Nee nee nee…