The River - Missy Higgins

She ran until her face was numb with cold

And wore a cotton gown that blazed the night untold

She ran until her feet refused to hold

So heavy a heart for someone merely ten years old

And when she reached the river her knees began to shiver

Her head with pounding voices from home

Behind her was a vision, a painful apparition

Of a darker world that no one should know

Somebody’s bed will never be warm again

The river will keep this friend

The somebody’s bed will never be warm again

No, never again

She dived beneath the water’s icy skin

Hoping the cold would kill the smell of angry gin

And her eyes grew wider than they’d ever been

Just wishing the numbness to cut deeper with its pins

And as her body lay there she decided to stay there

Till darkness came to pull her away

And beautifully she sank as up-river was the bank

Where some bodiless troubles would stay

Ze rende tot haar gezicht verdoofd was van de kou

En droeg een katoenen jurk die de nacht onnoemelijk vlamde

Ze rende tot haar voeten weigerden vast te houden

Dus een hart onder de riem voor iemand van amper tien jaar

En toen ze de rivier bereikte, begonnen haar knieën te rillen

Haar hoofd met bonzende stemmen van thuis

Achter haar was een visioen, een pijnlijke verschijning

Van een donkere wereld die niemand zou moeten kennen

Iemands bed zal nooit meer warm zijn

De rivier zal deze vriend houden

Het bed van iemand zal nooit meer warm zijn

Nee, nooit meer

Ze dook onder de ijzige huid van het water

In de hoop dat de kou de geur van boze gin zou doden

En haar ogen werden groter dan ooit

Ik wil alleen dat de gevoelloosheid dieper snijdt met zijn pinnen

En terwijl haar lichaam daar lag, besloot ze daar te blijven

Tot de duisternis kwam om haar weg te trekken

En prachtig zonk ze net zo stroomopwaarts als de bank

Waar sommige lichamelijke problemen zouden blijven