The River - Mirah

Skies went dark, got hard to see my body all stretched out

Territory to touch and make a path to lead you down

If I could hold the wildest winds from blasting through my house

Then I could shine a beacon whether floats, fine, yes, or drowns (???)

But there was no heat, it all had been extinguished, snuffed right out

That was not the way I meant to disappoint the crowd

If you want my center, please don’t slice so much around

And if you won’t be having me, watch the sorrow shake my mouth

And you don’t want to hurt me

But you don’t want to need me

So how can you receive me?

Take a seat, don’t grieving be, let’s settle this all out

Then one by one, I’ll take these from the caverns of my mouth

The teeth who mash and teeth who make my tender muscles shout

A last goodbye to lose what once I’d never known with out

And in my mind, the river runs, a straight line through the town

Never bending only sending stuff from north to south

Under bridges fishes wear the currents like a gown

And I will swallow crookedness, not let it drag me down

Afraid that if I cut you loose

You’d never again want me to

Embrace you in your solitude

Now in our eyes, we both still find the perfect place to rest

We’ll unfold wings and fly a while, before the next caress

The atmosphere will hold us dear, and teach us how it’s best

To both feel free and satisfied, our two souls will be blessed

Before my eyes, the fireflies they make the night sky low

Captured by the sounds of all the horns that the frogs blow

Through tears so thick, like glue they drip and build a castle slow

I can see you saved for me the sweetness that still glows

And though you’re still my Hercules

Neptune’s the one who’s taken me

Come on, lay that strength upon my sea

Steady the string and snap it down the dust gets in my face

A borderline to not cross, mind our manners, keep in place

Still, I recall you once extended me with handsome haste

A rope to climb, to call all mine, to ascend you with grace

Now we will burn the fog away, our hearts are like the sun

We moved it now, that’s a way down, and though the change was rough

We’ll find our lives are kinder without complications of

The fear in me that had taken seed and crowded out the love

I want you and I let you go

Though we can still walk on the same road

If we don’t try it, we’ll never know

De lucht werd donker, het werd moeilijk om mijn lichaam helemaal uitgestrekt te zien

Gebied om aan te raken en een pad te maken dat je naar beneden leidt

Als ik kon voorkomen dat de wildste wind door mijn huis raasde

Dan zou ik een baken kunnen schijnen, of het nu drijft, fijn, ja of verdrinkt (???)

Maar er was geen hitte, het was allemaal gedoofd, meteen uitgedoofd

Dat was niet de manier waarop ik de menigte wilde teleurstellen

Als je mijn centrum wilt, snijd dan niet zo veel rond

En als je me niet wilt hebben, kijk dan hoe het verdriet mijn mond schudt

En je wilt me ​​geen pijn doen

Maar je wilt me ​​niet nodig hebben

Dus hoe kun je me ontvangen?

Ga zitten, treur niet, laten we dit allemaal regelen

Dan neem ik deze één voor één uit de spelonken van mijn mond

De tanden die stampen en de tanden die mijn tere spieren laten schreeuwen

Een laatste afscheid om te verliezen wat ik ooit had gekend met out

En in mijn gedachten stroomt de rivier, een rechte lijn door de stad

Nooit bukken, alleen dingen van noord naar zuid sturen

Onder bruggen dragen vissen de stroming als een jurk

En ik zal kromming slikken, niet laten me naar beneden slepen

Bang dat als ik je loslaat

Je zou nooit meer willen dat ik dat doe

Omhels je in je eenzaamheid

Nu vinden we in onze ogen allebei nog steeds de perfecte plek om te rusten

We zullen vleugels uitvouwen en een tijdje vliegen, voor de volgende streling

De sfeer zal ons dierbaar zijn en ons leren hoe het het beste is

Om ons allebei vrij en tevreden te voelen, zullen onze twee zielen gezegend zijn

Voor mijn ogen maken de vuurvliegjes de nachtelijke hemel laag

Gevangen door de geluiden van alle hoorns die de kikkers blazen

Door tranen zo dik dat ze als lijm druipen en langzaam een ​​kasteel bouwen

Ik zie dat je de zoetheid die nog steeds gloeit voor me hebt bewaard

En hoewel je nog steeds mijn Hercules bent

Neptunus is degene die me heeft meegenomen

Kom op, leg die kracht op mijn zee

Houd het touw vast en klik het naar beneden, het stof komt in mijn gezicht

Een grens om niet te overschrijden, let op onze manieren, op zijn plaats te houden

Toch herinner ik me dat je me ooit met knappe haast verlengde

Een touw om op te klimmen, om alles van mij te noemen, om je met gratie op te stijgen

Nu zullen we de mist wegbranden, onze harten zijn als de zon

We hebben het nu verplaatst, dat is een stap naar beneden, en hoewel de verandering ruw was

We zullen merken dat ons leven vriendelijker is zonder complicaties van

De angst in mij die zaad had genomen en de liefde had verdrongen

Ik wil je en ik laat je gaan

Hoewel we nog steeds op dezelfde weg kunnen lopen

Als we het niet proberen, zullen we het nooit weten