The World Is Falling - Mirah

We have spent rudderless nights waking up on a sail of regret

She’d sit up, upon the bed, and angled to the west

Dipped our fingers in, oh, the water, it was wet

Dampness and shame, salty curls around the napes of our necks

Punctured by the compass needles, riled with certainty

The rescue boats are useless when none of us can agree

Hear the briny call, the ocean’s gusty gnashing of her teeth

Breaking up the pretty cups and taking what she needs

There’s a knocking on the hull, you hear it

There’s bones a-rattling under us

We set out without the smarts to fear it

With ignorance and gutless trust

Tell me once again if everything is as it seems

If things are getting better, what’s that crashing down the stream

The wind, you say, the storm that came, remember our retreat

And darker days might come and stay, and signal our defeat

If drug up from the muck, I reel in what I hope will be

A trove of golden apples from the golden apple tree

Flush with fertile seeds, I give them all away for free

For this our people should be known throughout all history

But from here we crouch and watch the plunder

Of the world we built with sweat and love

Why were you not built for wonder

Why will you never get enough

You say when you landed you could tell

That your conquest would go well

Thought you wet yourself with fear

You were sure your god was near

The wind, you say, the storm that came

And darker days might come and stay

We hebben stuurloze nachten doorgebracht wakker op een zeil van spijt

Ze zou rechtop zitten, op het bed, en naar het westen gericht

Doopte onze vingers in, oh, het water, het was nat

Vocht en schaamte, zoute krullen rond onze nek

Doorboord door de kompasnaalden, opgeschrikt door zekerheid

De reddingsboten zijn nutteloos als niemand van ons het ermee eens is

Hoor de zilte roep, het vlagerige tandengeknars van de oceaan

De mooie kopjes uit elkaar halen en nemen wat ze nodig heeft

Er wordt op de romp geklopt, je hoort het

Er rammelen botten onder ons

We gingen op pad zonder de slimheid om er bang voor te zijn

Met onwetendheid en laf vertrouwen

Vertel me nog een keer of alles is zoals het lijkt

Als dingen beter worden, wat is dat dan dat in de stream crasht?

De wind, zeg je, de storm die kwam, herinner je onze terugtocht

En er kunnen donkere dagen komen en blijven, en onze nederlaag aangeven

Als ik uit de modder trek, weet ik wat ik hoop dat zal zijn

Een schat aan gouden appels van de gouden appelboom

Spoel met vruchtbare zaden, ik geef ze allemaal gratis weg

Hiervoor zouden onze mensen door de hele geschiedenis bekend moeten zijn

Maar vanaf hier hurken we en kijken naar de plundering

Van de wereld die we met zweet en liefde hebben gebouwd

Waarom ben je niet voor verwondering gebouwd?

Waarom krijg je nooit genoeg?

Je zegt dat je het kon zien toen je landde

Dat je verovering goed zou verlopen

Dacht dat je jezelf nat maakte van angst

Je wist zeker dat je god dichtbij was

De wind, zeg je, de storm die kwam

En donkere dagen kunnen komen en blijven