The Forest - Mirah

When we went off away from the forest

We did travel far to get a taste of so much more

We dug up the roots of all the stories

Put them in a pot and brought them to a fiery roar

We fed on these things without a worry

Never gave a thought to the coming of the winter storm

Gone away, gone away, what was yesterday

Make a meal, make a bed, tuck your feet in

And resting elbows twice on a table can be nice

But the comforts, they can be deceiving

Now the seasons are not what they once seemed

The berries all are green though the sun is at a fine high crest

We lifted our shirts up in a hurry

Reaching for the belly hollow from the long cold rest

We slept off all the fat, but they’ll be no more of that

'Cause there must be some disease 'neath the canopy

Swinging tails from trees, we can gather we need

Give away what we had a fair share of

And now the forks and knives with the sacrifice

With a pair only some can believe in

When we return, we’d find all the leaves have died

Have we all gone away for such a long time

We have a life so sweet and a nut to eat

Now it’s all just bones and a long way away from home

Toen we weg gingen van het bos

We hebben wel ver gereisd om van zoveel meer te proeven

We hebben de wortels van alle verhalen opgegraven

Doe ze in een pot en breng ze tot een vurig gebrul

We hebben ons zonder zorgen met deze dingen gevoed

Nooit nagedacht over de komst van de winterstorm

Weggegaan, weggegaan, wat was gisteren

Maak een maaltijd, maak een bed, stop je voeten erin

En twee keer je ellebogen op een tafel laten rusten kan fijn zijn

Maar de gemakken, ze kunnen bedriegen

Nu zijn de seizoenen niet meer wat ze ooit leken

De bessen zijn allemaal groen, hoewel de zon op een mooie hoge top staat

We trokken snel onze shirts omhoog

Reikend naar de buikholte van de lange koude rust

We hebben al het vet weggeslapen, maar dat zullen ze niet meer zijn

Want er moet een ziekte zijn 'onder het bladerdak'

Zwaaiende staarten van bomen, we kunnen verzamelen wat we nodig hebben

Geef weg waar we een redelijk deel van hadden

En nu de vorken en messen met het offer

Met een paar kunnen alleen sommigen geloven

Als we terugkomen, zien we dat alle bladeren zijn doodgegaan

Zijn we allemaal zo lang weggegaan?

We hebben een leven zo lief en een noot om te eten

Nu zijn het alleen maar botten en een lange weg van huis