Gone Are the Days - Mirah

And we were just a child with a mess that children make.

And we were running wild, no thoughts for what we’d break.

But gone are all the days, gone are all the days.

And once we learn to hide, our size did keep us safe.

The sidewalk cracks were wide, but to jump 'em made us brave,

But then the darkness came a creepin' over every place.

Over time we took to sleeping, and let the weeds take over this place.

Well, how about the backyard, sons and daughters.

C’mon, we’ve got to get some work done.

The bones, I’m told, they hold the place up, so why crack 'em away.

The rocks we shake, and everything we take and still think will be okay.

But gone are all the days, gone are all the days.

Well, the limbs outside this house are dignified by the forces uncontained.

And how we survive when the whales run dry, now their muscle does remain.

For when we rode the thunder steely faced,

And we kicked our heels into the belly of the chase.

So becomes a garden soft and embracing to a hungry, hollow taste.

If we keep building fires and fanning up the flames,

Even the waters from our eyes will never dampen down that place.

But gone are all the days, gone are all the days.

Still every morning’s light and all the day it stays,

Until it turns to night and then the future’s on its way,

And the future’s never gonna lay down, it won’t lay down its face.

Hold that shoulder strong and carry it along, and steady it with grace.

En we waren gewoon een kind met een troep die kinderen maken.

En we waren wild aan het rennen, geen gedachten over wat we zouden breken.

Maar weg zijn alle dagen, weg zijn alle dagen.

En toen we eenmaal hadden geleerd ons te verstoppen, hield onze maat ons wel veilig.

De scheuren in het trottoir waren breed, maar om erover te springen, waren we moedig,

Maar toen kwam de duisternis sluipend over elke plaats.

Na verloop van tijd gingen we slapen en lieten het onkruid deze plek overnemen.

Nou, wat dacht je van de achtertuin, zonen en dochters.

Kom op, we moeten wat werk gedaan krijgen.

De botten, zo is mij verteld, houden de boel overeind, dus waarom zou je ze weghalen.

De stenen die we schudden, en alles wat we nemen en nog steeds denken dat het goed zal komen.

Maar weg zijn alle dagen, weg zijn alle dagen.

Wel, de ledematen buiten dit huis zijn waardig door de onbeheerste krachten.

En hoe we overleven als de walvissen opdrogen, nu blijven hun spieren over.

Want toen we de donder met stalen gezicht bereden,

En we schopten onze hielen in de buik van de achtervolging.

Zo wordt een tuin zacht en omarmend tot een hongerige, holle smaak.

Als we vuren blijven maken en de vlammen aanwakkeren,

Zelfs het water uit onze ogen zal die plek nooit dempen.

Maar weg zijn alle dagen, weg zijn alle dagen.

Nog steeds elke ochtend licht en de hele dag blijft het,

Tot het nacht wordt en de toekomst eraan komt,

En de toekomst zal nooit neerleggen, hij zal zijn gezicht niet neerleggen.

Houd die schouder stevig vast en draag hem mee, en steun hem met gratie.