Una Musica Va - Mina

Fra la gente che va

Arlecchino sorride

A una triste città

La bambina volò

Sopra il bosco volò

Con due occhi di cielo

Sorrise, cantò

Ed io sognai di andare via

Ogni colore si fermò

Come un cristallo che nel buio

Brucia il suo fuoco accanto al mio

E la luce trovò le sue vecchie bugie

Arlecchino nel sole, mi vide, danzò

Sulla sua cortesia, disperata allegria

Sull’azzurro sottile di pallidi blu

E tu non domandare mai

Al tempo le sue nostalgie

Lascia il deserto delle vie

Lascialo al vento, non a noi

Piano piano si alzò, come il sogno di un Dio

L’aria fresca di stelle sospese lassù

Chiusi gli occhi e cercai di volere fuggire

Di potere rubare qualcosa che fu

Quella bambina che volò

Sopra le case, che dormì

Quando la notte la sfiorò

Dimenticandola nel buio

Onder de mensen die gaan

Harlekijn lacht

Naar een trieste stad

Het kleine meisje vloog

Over het bos vloog hij

Met twee ogen van de hemel

Hij lachte, zong

En ik droomde ervan te vertrekken

Elke kleur gestopt

Als een kristal dat in het donker

Zijn vuur brandt naast het mijne

En het licht vond zijn oude leugens

Harlekijn in de zon, hij zag me, danste

Op zijn hoffelijkheid, wanhopige vrolijkheid

Op het subtiele blauw van bleke blues

En je vraagt ​​het nooit

Op het moment zijn nostalgie

Verlaat de woestijn van de straten

Laat het aan de wind over, niet aan ons

Langzaam stond hij op, als de droom van een god

De frisse lucht van sterren die daarboven hangen

Ik sloot mijn ogen en probeerde te ontsnappen

Om iets te kunnen stelen dat was

Dat kleine meisje dat vloog

Boven de huizen sliep hij

Toen de nacht haar aanraakte

Haar vergeten in het donker