Il Poeta Che Non Pensa Mai - Mina

Tu sei il poeta che non pensa mai

E non sa mai che scrivere

Hai il passo stanco di chi è debole

E trema del suo vivere

Ed io che avevo visto in te una specie di Dio

Mi innamorai non so di che

Così andavo in cerca delle tue virtù, che non trovai

Malgrado spinta dalle mie illusioni

Perché poeta non sei stato mai

Coi limiti che hai

È necessario che tu vada via

Dimostra che sai perdere

Ti ho amato tanto e che malinconia

Doverlo ancora ammettere

Addio, mi ero perduta in uno spazio non mio

Mi incamminai credendo in te

Perché volevo l’uomo con qualcosa in più

L’uomo che ormai incontrerò nel tempo, forse mai

Perché poeta non sei stato mai

Coi limiti che hai

Jij bent de dichter die nooit denkt

En hij weet nooit wat hij moet schrijven

Je hebt de vermoeide stap van degenen die zwak zijn

En beeft van zijn leven

En ik die in jou een soort God had gezien

Ik werd verliefd op ik weet niet wat

Dus ging ik op zoek naar uw deugden, die ik niet vond

Ondanks dat ik werd geduwd door mijn illusies

Omdat je nooit een dichter bent geweest

Met de limieten die je hebt

Je moet weggaan

Laat zien dat je weet hoe je moet verliezen

Ik hield zoveel van je en wat een melancholie

Moet het nog toegeven

Vaarwel, ik was verdwaald in een ruimte die niet de mijne was

Ik liep weg en geloofde in jou

Omdat ik de man wilde met iets meer

De man die ik nu in de loop van de tijd zal ontmoeten, misschien nooit

Omdat je nooit een dichter bent geweest

Met de limieten die je hebt