Santiago De Chile - Miguel Rios

Allí amé a una mujer terrible

Llorando por el humo siempre eterno

Y aquella ciudad acorralada por símbolos de invierno

Allí aprendí a quitar con piel el frío

Y allá todo mi cuerpo a la llovizna

En manos de la niebla dura y blanca

Por calles del enigma

Eso no está muerto, no me lo mataron

Ni con la distancia no con el vil soldado

Eso no está muerto, no me lo mataron

Ni con la distancia no con el vil soldado

Allí entre los cerros tuve amigos

Que entre bombas de humo eran hermanos

Allí yo tuve más de cuatro cosas que

Siempre he deseado

Allí nuestra canción se hizo pequeña

Entre la multitud desesperada

Un poderoso canto de la tierra

Era quien más cantaba

Eso no está muerto, no me lo mataron

Ni con la distancia no con el vil soldado

Eso no está muerto, no me lo mataron

Ni con la distancia no con el vil soldado

Hasta allí me siguió como una sombra

El rostro del que ya no se veía

Y en el oído me susurró la muerte que ya aparecería

Allí yo tuve un odio, una vergüenza

Niños mendigos de la madrugada

Y el deseo de cambiar cada cuerda por un saco de balas

Eso no está muerto, no me lo mataron

Ni con la distancia no con el vil soldado

Eso no está muerto, no me lo mataron

Ni con la distancia no con el vil soldado

Daar hield ik van een vreselijke vrouw

Huilend om de eeuwig eeuwige rook

En die stad in het nauw gedreven door symbolen van de winter

Daar heb ik geleerd om de kou met de huid te verwijderen

En daar mijn hele lichaam in de motregen

In de handen van de harde witte mist

Door straten van enigma

Dat is niet dood, ze hebben me niet vermoord

Zelfs niet met de afstand, niet met de gemene soldaat

Dat is niet dood, ze hebben me niet vermoord

Zelfs niet met de afstand, niet met de gemene soldaat

Daar tussen de heuvels had ik vrienden

Dat ze tussen de rookbommen broers waren

Daar had ik meer dan vier dingen die

ik heb altijd gewild

Daar werd ons lied klein

Onder de wanhopige menigte

Een machtig lied van de aarde

Hij was degene die het meest zong

Dat is niet dood, ze hebben me niet vermoord

Zelfs niet met de afstand, niet met de gemene soldaat

Dat is niet dood, ze hebben me niet vermoord

Zelfs niet met de afstand, niet met de gemene soldaat

Tot daar volgde hij me als een schaduw

waarvan het gezicht niet meer te zien was

En in mijn oor fluisterde de dood die al zou verschijnen

Daar had ik een haat, een schande

Bedelaarskinderen in de vroege ochtend

En de wens om elke snaar te ruilen voor een zak kogels

Dat is niet dood, ze hebben me niet vermoord

Zelfs niet met de afstand, niet met de gemene soldaat

Dat is niet dood, ze hebben me niet vermoord

Zelfs niet met de afstand, niet met de gemene soldaat