Kiss You Goodnight - Meg & Dia, Dia Frampton, Meg Frampton

I don’t care to know, the time on the wall.

The placement of my shoes, on the wood floor.

The last boat has left.

Can’t carry you afloat.

I fear the empty, wet bed.

The empty grey coat.

And I won’t go till you’re asleep.

You open your mouth, like an asthma attack, you repeat,

«If all that you take from this is courage, then I’ve no regrets.»

I wanted to kiss you goodnight.

No longer can pretend, it won’t cave in and will be alright.

I wanted to save this last light.

With dawn comes certainty of what we’ll be, for now hold me lightly.

I look to the floor.

Your hair like cut grass.

Your vomit it forms, a gold chain 'round your neck.

I won’t wake you up.

No need for last words.

These last idle hours.

More than I deserve.

«…You take from this is, courage than I’ve no regrets.»

Don’t settle for less again.

You’ve become more than I could have become for

you.

Could have inspired to be.

Hesitation will leave dents on the walls and the

rail.

And your scent will leave me with more faith in myself.

I wanted to kiss you goodnight.

No longer can pretend

It won’t cave in and will be alright.

Wanted to tell you I lied.

I said I’d make it through this world alright, but I don’t care to try.

I’d make it through this world alright, but I don’t care to try.

Het kan me niet schelen, de tijd aan de muur.

De plaatsing van mijn schoenen, op de houten vloer.

De laatste boot is vertrokken.

Kan je niet drijvend dragen.

Ik ben bang voor het lege, natte bed.

De lege grijze jas.

En ik ga niet weg voordat je slaapt.

Je opent je mond, als een astma-aanval, herhaal je,

"Als je hier alleen maar moed uit haalt, dan heb ik er geen spijt van."

Ik wilde je welterusten kussen.

Je kunt niet langer doen alsof, het zakt niet in en het komt goed.

Ik wilde dit laatste licht redden.

Met de dageraad komt de zekerheid van wat we zullen zijn, houd me voorlopig licht vast.

Ik kijk naar de vloer.

Je haar als gemaaid gras.

Je braaksel vormt zich, een gouden ketting om je nek.

Ik zal je niet wakker maken.

Geen laatste woorden nodig.

Deze laatste rusturen.

Meer dan ik verdien.

«...Je neemt van dit is, moed dan heb ik geen spijt.»

Neem geen genoegen meer met minder.

Je bent meer geworden dan ik had kunnen worden

jij.

Had kunnen inspireren om te zijn.

Aarzeling zal deuken achterlaten op de muren en de

het spoor.

En je geur zal me meer vertrouwen in mezelf geven.

Ik wilde je welterusten kussen.

Kan niet meer doen alsof

Het zal niet instorten en zal in orde zijn.

Ik wilde je vertellen dat ik heb gelogen.

Ik zei dat ik deze wereld goed zou doorkomen, maar ik heb geen zin om het te proberen.

Ik zou deze wereld goed doorkomen, maar ik heb geen zin om het te proberen.