Fighting for Nothing - Meg & Dia, Dia Frampton, Meg Frampton

When I was younger, I wish that I would have known better.

Better love makes a fat romance, that lasts for more than a shoe shine.

I’m older, took all the words of my mother, saying,

It could be worse, could be born with that disease, instead of catching it first.

So let’s go back, to the first time, that I met you, in your Chevy,

with your hands stretched, and me crying, screaming, «Mercy.

Mercy.»

But I know that, I was put here, to fight Vikings, in the cold war,

with my arms out, in the front lines, singing, «Dare me.

Dare me.»

But these things take time love.

These things take backbone.

And they’ll tell you what you want to hear 'cause they think it’s better.

Better.

But you better know how to point out the liars.

You’ve got to weigh your wars make sure you’re not fighting for nothing.

Nothing.

Are you fighting for nothing?

It feels like this world has been growing slowly upside down.

Maybe I should move to China, and straighten this mess out.

Maybe I’ll be a poet.

Watch all the sky for falling words.

And write about my grandma’s curtains, or the lady who put the Chinese buffet

in her purse.

I’ve got my mouth.

It’s a weapon.

It’s a bombshell.

It’s a cannon.

I’ve got my words.

I won’t give them mercy.

Mercy.

I’ve got my words.

I hope they hurt you.

I hope they scar you.

I hope they heal you.

I hope they cut you open, make you see you’ve been warring for all the wrong

reasons.

Make you see that some things are worth bruising for.

Make you see that your name is your honor code.

Make you see that your hands you’re accounted for.

Pick and choose where your sweat and your blood will go.

Make you see your life’s not to be lived alone.

Run their spit through your hair, you’re worth nothing.

Nothing.

Toen ik jonger was, wou ik dat ik beter had geweten.

Betere liefde maakt een vette romance, die langer duurt dan een schoenpoets.

Ik ben ouder, nam alle woorden van mijn moeder en zei:

Het kan erger zijn, het kan met die ziekte worden geboren, in plaats van het eerst te krijgen.

Dus laten we teruggaan naar de eerste keer dat ik je ontmoette, in je Chevy,

met je handen uitgestrekt, en ik huilend, schreeuwend: «Genade.

Genade."

Maar ik weet dat ik hier ben neergezet om tegen Vikingen te vechten, in de koude oorlog,

met mijn armen uitgestrekt, in de frontlinie, zingend: "Daag me uit.

Daag me uit."

Maar deze dingen kosten tijd liefde.

Deze dingen nemen ruggengraat.

En ze zullen je vertellen wat je wilt horen, omdat ze denken dat het beter is.

Beter.

Maar je kunt maar beter weten hoe je de leugenaars kunt aanwijzen.

Je moet je oorlogen afwegen en ervoor zorgen dat je niet voor niets vecht.

Niets.

Vecht je voor niets?

Het voelt alsof deze wereld langzaam op zijn kop groeit.

Misschien moet ik naar China verhuizen en deze rotzooi opruimen.

Misschien word ik een dichter.

Let op de hele lucht voor vallende woorden.

En schrijf over de gordijnen van mijn oma, of de dame die het Chinese buffet heeft neergezet

in haar tas.

Ik heb mijn mond.

Het is een wapen.

Het is een bom.

Het is een kanon.

Ik heb mijn woorden.

Ik zal ze geen genade schenken.

Genade.

Ik heb mijn woorden.

Ik hoop dat ze je pijn hebben gedaan.

Ik hoop dat ze je littekens bezorgen.

Ik hoop dat ze je genezen.

Ik hoop dat ze je opensnijden, je laten zien dat je voor al het verkeerde hebt gevochten

redenen.

Laat je zien dat sommige dingen het waard zijn om voor gekneusd te worden.

Laat u zien dat uw naam uw erecode is.

Laat je zien dat je handen goed voor je zijn.

Kies en kies waar je zweet en je bloed naartoe gaan.

Laat je zien dat je leven niet alleen moet worden geleefd.

Haal hun spuug door je haar, je bent niets waard.

Niets.