How To Breathe - Matthew Mayfield

Face against the wind

Dusty roads and concrete skin

Tracing back the lines

Choosing forms I’ve left behind

Spinning like a stone

The ever-ending flow of the free fallening leaves

Yeah, I’m afraid that

I can’t change.

Let it be.

Every bend, every break

All the times I’ve lost my way

All the stains, all the scars

Oh my torn up paper art.

Back and forth, push and pull

It’s carved and cursed

inside my soul.

Yet, I believe

this tug-o-war has taught me

How to breathe.

Secrets that I keep,

burning holes inside of me.

Stirring up the ghosts

Romblins won’t leave me alone.

Time is the traitor and I am the taker

of lost memories.

Yeah, I’m afraid that I can’t change

Let it Be.

Every bend, every break

All the times I’ve lost my way

All the stains, all the scars

Oh my torn up paper art.

Back and forth, push and pull

It’s carved and cursed

inside my soul.

Yet, I believe

this tug-o-war has taught me

How to breathe.

Yeah, I’ve seen it all.

Scattered ashes of myself

in a worn out wishing well.

And I hear the call

Oh, that every — in the sky

lifts me up and brings me light

Holds me close

Every bend, every break

All the times I’ve lost my way

All the stains, all the scars

Oh my torn up paper art.

Back and forth, push and pull

It’s carved and cursed

inside my soul.

Yet, I believe

this tug-o-war has taught me

How to breathe.

Yeah, this tug-o-war has taught me

How to breathe.

Gezicht tegen de wind

Stoffige wegen en betonnen huid

De lijnen terugtrekken

Formulieren kiezen die ik heb achtergelaten

Draaien als een steen

De eeuwigdurende stroom van de vrij vallende bladeren

Ja, ik ben bang dat

Ik kan niet veranderen.

Laat maar zo.

Elke bocht, elke pauze

Al die keren dat ik de weg kwijt ben

Alle vlekken, alle littekens

Oh mijn gescheurde papieren kunst.

Heen en weer, duwen en trekken

Het is gesneden en vervloekt

in mijn ziel.

Toch geloof ik dat

dit touwtrekken heeft me geleerd

Hoe te ademen.

Geheimen die ik bewaar,

brandende gaten in mij.

De geesten opwekken

Romblins laat me niet alleen.

Tijd is de verrader en ik ben de nemer

van verloren herinneringen.

Ja, ik ben bang dat ik niet kan veranderen

Laat maar zo.

Elke bocht, elke pauze

Al die keren dat ik de weg kwijt ben

Alle vlekken, alle littekens

Oh mijn gescheurde papieren kunst.

Heen en weer, duwen en trekken

Het is gesneden en vervloekt

in mijn ziel.

Toch geloof ik dat

dit touwtrekken heeft me geleerd

Hoe te ademen.

Ja, ik heb het allemaal gezien.

Verstrooide as van mezelf

in een versleten wensput.

En ik hoor de oproep

Oh, dat elke — in de lucht

tilt me ​​op en brengt me licht

Houdt me dicht bij me

Elke bocht, elke pauze

Al die keren dat ik de weg kwijt ben

Alle vlekken, alle littekens

Oh mijn gescheurde papieren kunst.

Heen en weer, duwen en trekken

Het is gesneden en vervloekt

in mijn ziel.

Toch geloof ik dat

dit touwtrekken heeft me geleerd

Hoe te ademen.

Ja, dit touwtrekken heeft me geleerd

Hoe te ademen.