Dust Flesh and Bones - Matt Elliott

Some things are so dark that woe betide the light that shines on them

I swear to god I thought it was a sign

This shallow grave recedes with every darkened patch of sky

The withered, wearied features start resembling mine

And in the disparate clamour of the chaos that surrounds you

It’s hard to know which of the voices that you hear

Are your own

Some things scar your heart so deeply that a howl is not enough

To adequately purge the soul of pain

Still you yearn for contact but the burden that you shoulder means

You’ll never trust a living soul again

And in the disparate clamour of the chaos that surrounds you

It’s hard to know which of the voices that you hear

Are your own

This is how it feels to be alone, just like we’ll die alone

This is how it feels to be alone

This is how it feels to be alone

This is all that we can call our own

Dust flesh and bone

This is how it feels to be alone

Just like we’ll die alone

Sommige dingen zijn zo donker dat wee over het licht dat erop schijnt

Ik zweer het, ik dacht dat het een teken was

Dit ondiepe graf verdwijnt met elk verduisterd stukje lucht

De verdorde, vermoeide gelaatstrekken beginnen op de mijne te lijken

En in het ongelijksoortige rumoer van de chaos die je omringt

Het is moeilijk om te weten welke van de stemmen je hoort

zijn van jou

Sommige dingen doen zo'n litteken in je hart dat een gehuil niet genoeg is

Om de ziel adequaat van pijn te zuiveren

Nog steeds hunker je naar contact maar de last die je op je schouders draagt ​​betekent

Je vertrouwt nooit meer een levende ziel

En in het ongelijksoortige rumoer van de chaos die je omringt

Het is moeilijk om te weten welke van de stemmen je hoort

zijn van jou

Dit is hoe het voelt om alleen te zijn, net alsof we alleen zullen sterven

Zo voelt het om alleen te zijn

Zo voelt het om alleen te zijn

Dit is alles wat we het onze kunnen noemen

Stof vlees en botten

Zo voelt het om alleen te zijn

Net zoals we alleen zullen sterven