Il mare - Matia Bazar

Improvvisarci sconosciuti così

Ecco un pretesto per partire da qui

Qualcosa c′è, non so bene cos'è

Questa forza dentro

Dolce violenza che mi sorprende

Diventa luce così in trasparenza

Il mare e il resto non conta più

Il mare, lacrime e poesia

Il mare, gocce di sangue blu

Tienimi al caldo sotto il tuo cuscino

So che vorresti starmi più vicino

Ma non c′è amore che sarà

Come due solitudini sincere

Senza una guida sotto il cielo che sa

Un’avventura dove mi porterà

Il buio c'è non so bene perché

Dove e quando nasce

Il nuovo sole all′orizzonte

Tra le mie mani così, senza parole

Il mare non te lo dice mai

Il mare è tutto nascosto in noi

Il mare piange ma non lo sai

Forse tu adesso mi vuoi bene ancora

Io vorrei darti molto più di allora

Ma non c′è amore che sarà

Come due solitudini sincere

Improviseer vreemden op deze manier

Hier is een excuus om vanaf hier te beginnen

Er is iets, ik weet niet wat het is

Deze kracht van binnen

Zoet geweld dat me verbaast

Zo wordt licht in transparantie

De zee en de rest tellen niet meer mee

De zee, tranen en poëzie

De zee, druppels blauw bloed

Houd me warm onder je kussen

Ik weet dat je graag dichter bij me zou willen zijn

Maar er is geen liefde die zal zijn

Als twee oprechte eenzaamheid

Zonder een gids onder de hemel wie weet

Een avontuur waar het mij zal brengen

De duisternis is er, ik weet niet waarom

Waar en wanneer het is geboren

De nieuwe zon aan de horizon

In mijn handen zo, sprakeloos

De zee vertelt het je nooit

De zee is allemaal in ons verborgen

De zee huilt maar je weet het niet

Misschien hou je nu nog steeds van me

Ik zou je veel meer willen geven dan toen

Maar er is geen liefde die zal zijn

Als twee oprechte eenzaamheid