Trail Of The Smiling Sphinx - Matana Roberts

Tuesday, life goes on like the mighty waters on its way to the Gulf

Sometimes calm, sometimes dashing, waves high, peaceful still

He calmed the sea once with just a few words

I remember daddy stayed behind to talk with Reverend Fleetwood

It didn’t appear pleasant from a distance

But daddy was always talking sharp to somebody

Not in some mean way, just, you know, in that way

That he was letting them know that he was really listening

In that old soldier way of his, he was so scarred by that war

Haunted by ghosts in the far off corners of his mind

That I could never quite decipher

I am a child of the wind, even daddy said so

We used to race and I would always win

And he’d say «Run baby run, run like the wind, that’s it, the wind»

Memory is a most unusual thing, Wednesday

Her eyes would light up and lips curl when she told me

Of the heaven where black folks could enter any of the twelve pearly gates

And they walked on streets of gold and they all had shoes

She could tell stories with such humor and grace and she would often sing to me

I got shoes, they got shoes, everybody’s got shoes

When I get to heaven, gonna put on my shoes

I’m gonna walk all over that heaven, heaven

As the shades of night close in, and the day passes into the great beyond

I find myself at the end of another, I haven’t been too busy, just going along

My last glimpse was seeing her candy colored skin lit up by that bright hot

light

She was on her knees, head down, in a prayer that seemed was not being heard

Daddy in a stance, ready to defend what he felt was his right to be

The house of God, they said, was no place for the mixing of races

Some of those voices I could make out, Mr. Hancock of the dried good store

Mr. Hart of the livery stable, and even daddy’s cousin Thompsy McCall

Whose voice I could always recognize

Because it always seemed pitched to the lowest of the low

And he still had that accent that spoke of another far away far away place

That he couldn’t hide even if he wanted to

I am a child of the wind, even daddy said so

We used to race and I would always win

And he’d say «Run baby run, run like the wind, that’s it, the wind»

Memory is a most unusual thing, Thursday

A love you miss for an eternity

I am a child of the wind, even daddy said so

We used to race and I would always win

And he’d say «Run baby run, run like the wind, that’s it, the wind»

Memory is a most unusual thing, peace be still

So many a restless body is given peace, one way or the other

Do lord, oh do lord, oh do you remember me?

Do lord, oh do lord, oh do you remember me?

Do lord, oh do lord, oh do you remember me?

Oh do lord, oh do lord, oh do you remember me?

Dinsdag gaat het leven door als de machtige wateren op weg naar de Golf

Soms kalm, soms onstuimig, golven hoog, vredig stil

Hij kalmeerde de zee eens met slechts een paar woorden

Ik herinner me dat papa achterbleef om met dominee Fleetwood te praten

Van een afstand leek het niet prettig

Maar papa praatte altijd scherp met iemand

Niet op een gemene manier, gewoon, weet je, op die manier

Dat hij hen liet weten dat hij echt luisterde

Op die oude soldatenmanier van hem was hij zo getekend door die oorlog

Achtervolgd door spoken in de verre uithoeken van zijn geest

Die ik nooit helemaal heb kunnen ontcijferen

Ik ben een kind van de wind, zelfs papa zei dat

We raceten en ik zou altijd winnen

En hij zou zeggen: "Rennen schat rennen, rennen als de wind, dat is het, de wind"

Geheugen is iets heel ongewoons, woensdag

Haar ogen lichtten op en lippen krulden als ze het me vertelde

Van de hemel waar zwarte mensen een van de twaalf parelwitte poorten konden betreden

En ze liepen door gouden straten en ze hadden allemaal schoenen

Ze kon verhalen vertellen met zoveel humor en gratie en ze zong vaak voor me

Ik heb schoenen, zij hebben schoenen, iedereen heeft schoenen

Als ik in de hemel kom, trek ik mijn schoenen aan

Ik ga helemaal over die hemel lopen, hemel

Als de schaduwen van de nacht dichterbij komen en de dag overgaat in het grote hiernamaals

Ik bevind me aan het einde van een ander, ik heb het niet te druk gehad, ik ga gewoon mee

Mijn laatste glimp was het zien van haar snoepkleurige huid verlicht door die felle hete

licht

Ze zat op haar knieën, hoofd naar beneden, in een gebed dat niet werd verhoord

Papa in een houding, klaar om te verdedigen wat hij voelde dat zijn recht was om te zijn

Het huis van God, zeiden ze, was geen plaats voor het mengen van rassen

Sommige van die stemmen kon ik onderscheiden, meneer Hancock van de gedroogde goederenwinkel

Meneer Hart van de stalhouderij en zelfs vaders neef Thompsy McCall

Wiens stem ik altijd kon herkennen

Omdat het altijd leek alsof het het laagste van het laagste was

En hij had nog steeds dat accent dat sprak van een andere ver weg ver weg plaats

Dat hij zich niet kon verbergen, ook al zou hij dat willen

Ik ben een kind van de wind, zelfs papa zei dat

We raceten en ik zou altijd winnen

En hij zou zeggen: "Rennen schat rennen, rennen als de wind, dat is het, de wind"

Geheugen is iets heel ongewoons, donderdag

Een liefde die je voor altijd mist

Ik ben een kind van de wind, zelfs papa zei dat

We raceten en ik zou altijd winnen

En hij zou zeggen: "Rennen schat rennen, rennen als de wind, dat is het, de wind"

Geheugen is een zeer ongewoon iets, vrede is stil

Zoveel rusteloos lichaam krijgt op de een of andere manier rust

Doet heer, oh doet heer, oh kent u mij nog?

Doet heer, oh doet heer, oh kent u mij nog?

Doet heer, oh doet heer, oh kent u mij nog?

Oh doe heer, oh doe heer, oh kent u mij nog?