In The Fold - Matana Roberts

This little light of mine, I’m gonna let it shine

This little light of mine, I’m gonna let it shine

Oh, this little light of mine

I thought maybe mama would come looking for me

I’m not sure what was happening but if I do recall

I could hear mama screaming his name in a defeated kind of lovesickness

As I ran, I was so scared but I knew they would find me

I never been so hungry

Daddy taught me how to fashion a knife out of a stick

And I tried to catch me a rabbit but that old rabbit was faster than me

One day, I came out of the clearing and I started exploring the edges of the

woods

And there was this oddly covered plate

I pulled back the fabric and it was dripping

With gravy and biscuits and grits and fatback

I knew it might be a trap but my stomach defied me

And it became routine

Each day, it would be set further out of reach

And each day, I would inch a bit closer towards home

A new home, home, a new home, home, a new home

I am a child of the wind, even daddy said so

We used to race and I would always win

And he’d say «Run baby run, run like the wind, that’s it, the wind»

Memory is a most unusual thing, one day

I never knew how they found me in those woods

But their love drew me close somehow

I never saw mama again and I had somehow knew that daddy had walked on

Many years later, I heard that mama had died in the asylum

It hurt me so, I prayed, she wasn’t taken in her lonesomeness

Those hooded bastards beat her senseless

To the point where she could not remember their transgressions

That’s good, I suppose

I am a child of the wind, even daddy said so

We used to race and I would always win

And he’d say «Run baby run, run like the wind, that’s it, the wind»

Memory is a most unusual thing, someday

As the evening shades are drawn and this day comes to an end

I am reminded of the shades of life are being drawn with me

My physical window will soon be darkened as I sit in here and try and write

My mind has gone many places

I am not the person I have been

Well, things could be worse

It’s so long for now

Forgive us, we pray

Forgive us, we pray

Forgive us, we pray

I am a child of the wind, even daddy said so

We used to race and I would always win

And he’d say «Run baby run, run like that wind, that’s it, the wind»

Memory is a most unusual thing

This little light of mine, I’m gonna let it shine

This little light of mine, I’m gonna let it shine

This little light of mine, I’m gonna let it shine

Let it shine, let it shine, let it shine

Dit kleine lichtje van mij, ik laat het schijnen

Dit kleine lichtje van mij, ik laat het schijnen

Oh, dit kleine lichtje van mij

Ik dacht dat mama me misschien zou komen zoeken

Ik weet niet zeker wat er gebeurde, maar als ik het me herinner

Ik hoorde mama zijn naam schreeuwen in een verslagen soort liefdesverdriet

Terwijl ik rende, was ik zo bang, maar ik wist dat ze me zouden vinden

Ik heb nog nooit zo honger gehad

Papa heeft me geleerd hoe ik een mes uit een stok moet maken

En ik probeerde een konijn voor me te vangen, maar dat oude konijn was sneller dan ik

Op een dag kwam ik uit de open plek en begon ik de randen van de

bossen

En daar was dit vreemd bedekte bord

Ik trok de stof terug en het drupte

Met jus en koekjes en grits en fatback

Ik wist dat het misschien een valstrik was, maar mijn maag daagde me uit

En het werd routine

Elke dag zou het verder buiten bereik worden geplaatst

En elke dag zou ik een beetje dichter bij huis komen

Een nieuw huis, huis, een nieuw huis, huis, een nieuw huis

Ik ben een kind van de wind, zelfs papa zei dat

We raceten en ik zou altijd winnen

En hij zou zeggen: "Rennen schat rennen, rennen als de wind, dat is het, de wind"

Geheugen is op een dag iets heel ongewoons

Ik heb nooit geweten hoe ze me in die bossen vonden

Maar hun liefde bracht me op de een of andere manier dichterbij

Ik heb mama nooit meer gezien en ik had op de een of andere manier geweten dat papa door was gelopen

Vele jaren later hoorde ik dat mama was overleden in het gesticht

Het deed me pijn, dus ik bad, ze werd niet meegenomen in haar eenzaamheid

Die klootzakken met de kap sloegen haar zinloos

Tot het punt dat ze zich hun overtredingen niet meer kon herinneren

Dat is goed, denk ik

Ik ben een kind van de wind, zelfs papa zei dat

We raceten en ik zou altijd winnen

En hij zou zeggen: "Rennen schat rennen, rennen als de wind, dat is het, de wind"

Geheugen is op een dag iets heel ongewoons

Terwijl de avondschaduwen worden getekend en deze dag ten einde loopt

Ik word herinnerd aan de tinten van het leven die met mij worden getekend

Mijn fysieke venster wordt binnenkort donker als ik hier zit en probeer te schrijven

Mijn gedachten zijn naar veel plaatsen gegaan

Ik ben niet de persoon die ik ben geweest

Nou, dingen kunnen erger zijn

Het duurt nu zo lang

Vergeef ons, we bidden

Vergeef ons, we bidden

Vergeef ons, we bidden

Ik ben een kind van de wind, zelfs papa zei dat

We raceten en ik zou altijd winnen

En hij zou zeggen: "Rennen schat rennen, rennen als die wind, dat is het, de wind"

Geheugen is iets heel ongewoons

Dit kleine lichtje van mij, ik laat het schijnen

Dit kleine lichtje van mij, ik laat het schijnen

Dit kleine lichtje van mij, ik laat het schijnen

Laat het schijnen, laat het schijnen, laat het schijnen