All Things Beautiful - Matana Roberts

Friday, God forgive me and help me get myself straight

Those sounds, between moments of silence I could see bright light

And the movement of some kind of ritual

They were all wearing those strange hoods over their heads again

I could smell the smell of those embers as strong as I stand here today

Flaming, shining bright

I’ve never been so frightened before since mama told me to hide

Those voices of those loud men getting ever more ferocious it seemed

And some time later, mama dashed in and told me to run

To run towards our heavenly place

That was code for our favorite giant poplar tree, not far from where

Emma Jean’s white play cousin would call the wicked side of town

It was so big and majestic

Mama used to say it could touch the stars beyond even the devilish of moons

So I ran and I ran and I ran and I ran and I ran till I, till I couldn’t run no

more

I am a child of the wind, even daddy said so

We used to race and I would always win

And he’d say «Run baby run, run like the wind, that’s it, the wind»

Memory is a most unusual thing, Saturday

Well dearie, I’m just living, no excitement nor entertainment

May God’s blessings be with us through the night

All’s well that ends well, so I’ve heard

I wish I could feel myself again

I am a child of the wind, even daddy said so

We used to race and I would always win

And he’d say «Run baby run, run like the wind, that’s it, the wind»

Memory is a most unusual thing

Vrijdag, God vergeef me en help me om mezelf op een rijtje te krijgen

Die geluiden, tussen momenten van stilte kon ik helder licht zien

En de beweging van een soort ritueel

Ze droegen allemaal weer die vreemde kappen over hun hoofd

Ik kon de geur van die sintels ruiken, zo sterk als ik hier vandaag sta

Vlammend, stralend helder

Ik ben nog nooit zo bang geweest sinds mama zei dat ik me moest verstoppen

Die stemmen van die luide mannen werden steeds woester leek het

En enige tijd later stormde mama naar binnen en zei dat ik moest rennen

Om naar onze hemelse plek te rennen

Dat was de code voor onze favoriete gigantische populier, niet ver van waar

Emma Jean's witte speelnichtje zou de slechte kant van de stad noemen

Het was zo groot en majestueus

Mama zei altijd dat het de sterren kon raken, zelfs voorbij de duivelse manen

Dus ik rende en ik rende en ik rende en ik rende en ik rende tot ik, tot ik niet meer kon rennen

meer

Ik ben een kind van de wind, zelfs papa zei dat

We raceten en ik zou altijd winnen

En hij zou zeggen: "Rennen schat rennen, rennen als de wind, dat is het, de wind"

Geheugen is iets heel ongewoons, zaterdag

Nou schat, ik leef gewoon, geen opwinding of entertainment

Mogen Gods zegeningen de hele nacht met ons zijn

Eind goed al goed, dus ik heb gehoord

Ik wou dat ik mezelf weer kon voelen

Ik ben een kind van de wind, zelfs papa zei dat

We raceten en ik zou altijd winnen

En hij zou zeggen: "Rennen schat rennen, rennen als de wind, dat is het, de wind"

Geheugen is iets heel ongewoons