L'Ultima Settimana - Marracash

Fissami pure, non so dirti la verità

Dai vieni qua e dimmi che anch’io ho un’anima

Se sì non è più un segreto, ma in realtà

Non so dirtelo

Guardami a fondo, stavolta non basterà

Tu tremi già e sai che qualcosa non va

Non pensarci perché tanto questa volta io

Non so dirtelo

La città è ormai lontana e sono qui che guido

Sono vivo, e ho ancora lei vicino

Accucciata sul sedile, almeno lei è innocente

Lei che non sa niente di quello che combino

Io meschino, che ho rovinato tutto

Come ho potuto?

Chissà, forse era destino

E butto giù un sorso dal suo finestrino

Per tenere chiuso fuori il buio, arriverà il mattino

E non farmi domande e io non ti dirò bugie

Ma tu non me lo chiedi perché sto sulle mie

Perché ti ho chiesto di partire, senza dirlo a nessuno

Perché penso per due, che ho sempre pensato per uno

«E non c'è più il futuro di una volta»

Leggo al cesso dell’autogrill, che ironia della sorte

Ma non c'è ironia nella morte

Pago il caffè ed esco, c'è foschia questa notte

Fissami pure, non so dirti la verità

Dai vieni qua e dimmi che anch’io ho un’anima

Se sì non è più un segreto, ma in realtà

Non so dirtelo

Guardami a fondo, stavolta non basterà

Tu tremi già e sai che qualcosa non va

Non pensarci perché tanto questa volta io

Non so dirtelo

E lei mi fa ciao dal parabrezza, ingoio l’amarezza

Voglio che mi veda senza

C'è il mare, c'è brezza, le corro incontro

Coi biglietti in tasca per la prima nave in partenza

E tutto la diverte, ride, la sto a guardare

Semplicemente pensando che le è andata male

Messina splende, guido tra i fichi d’india

Arance di Sicilia, lei si sistema il trucco alle ciglia

Arriviamo che sono già a tavola, Rino è a capotavola

È sorpreso ma non chiede che ci faccio là

Ci sistema fuori Avola

Vecchia casa isolata, tutta in pietra, e, puff, sembra una favola

Se ne innamora e io penso che sia un bel modo

Per un uomo di passare la sua ultima settimana

Stiamo solo per qualche ora, io bevo, sciolgo quel nodo

Ora quella tenda chiudila, che mi va

Fissami pure, non so dirti la verità

Dai vieni qua e dimmi che anch’io ho un’anima

Se sì non è più un segreto, ma in realtà

Non so dirtelo

Guardami a fondo, stavolta non basterà

Tu tremi già e sai che qualcosa non va

Non pensarci perché tanto questa volta io

Non so dirtelo

Passati i primi giorni non penso nemmeno più a scappare

Non le dico mai no, qualsiasi cosa voglia fare

Il mare, le cene, la pace, le chiese, le strade di giorno

Lei così viva e bella, io dentro morto

Più mi accorgevo di quanto era bella averla

Più si avvicinava il momento di perderla

E lei era sempre stata lì, come una fune tesa

E io non mi ero mai allungato per prenderla

Ed ora era tardi, troppo tardi per me e lei

Dopodomani sarò a Milano alle sei

Per dirgli «non ce l’ho fatta», che non ho i soldi

Per prendermi due colpi e pareggiare i conti

Un cerchio sopra di me, i loro volti mentre è a te che penso

Mentre crepo e vado all’inferno, leggi il biglietto

Ho messo i soldi in un doppiofondo, un tramonto

Tu in spiaggia che ridi girando in tondo, poi nulla

Tu in spiaggia che ridi girando in tondo, poi nulla

Tu in spiaggia che ridi girando in tondo, poi nulla

Tu in spiaggia che ridi girando in tondo, poi nulla

E poi nulla…

Kijk naar mij, ik kan je de waarheid niet vertellen

Kom hier en vertel me dat ik ook een ziel heb

Als dat zo is, is het niet langer een geheim, maar in werkelijkheid

ik kan het je niet vertellen

Kijk goed naar me, deze keer zal het niet genoeg zijn

Je trilt al en je weet dat er iets mis is

Denk er niet aan, want zo veel deze keer mij

ik kan het je niet vertellen

De stad is allang verdwenen en ik rijd hier

Ik leef, en ik heb haar nog steeds dichtbij

Gehurkt op de stoel, ze is tenminste onschuldig

Zij die niets weet van wat ik van plan ben

Ik bedoel, dat ik alles heb verpest

Hoe kon ik?

Wie weet, misschien was het het lot

En ik neem een ​​slok uit zijn raam

Om het donker buiten te houden, zal de ochtend komen

En stel me geen vragen en ik zal je geen leugens vertellen

Maar je vraagt ​​het me niet omdat ik op de mijne ben

Omdat ik je vroeg om te vertrekken, zonder het aan iemand te vertellen

Omdat ik voor twee denk, wat ik altijd voor één heb gedacht

"En er is niet meer de toekomst die het ooit was"

Ik las in het toilet van het snelwegrestaurant, wat een ironie van het lot

Maar er is geen ironie in de dood

Ik betaal de koffie en ga naar buiten, er is mist vanavond

Kijk naar mij, ik kan je de waarheid niet vertellen

Kom hier en vertel me dat ik ook een ziel heb

Als dat zo is, is het niet langer een geheim, maar in werkelijkheid

ik kan het je niet vertellen

Kijk goed naar me, deze keer zal het niet genoeg zijn

Je trilt al en je weet dat er iets mis is

Denk er niet aan, want zo veel deze keer mij

ik kan het je niet vertellen

En ze neemt afscheid van me vanuit de voorruit, ik slik de bitterheid in

Ik wil dat je me ziet zonder

Daar is de zee, er is een briesje, ik ren om haar te ontmoeten

Met kaartjes op zak voor het eerste schip dat vertrekt

En alles amuseert haar, ze lacht, ik kijk naar haar

Gewoon denken dat het fout ging

Messina straalt, ik rijd tussen de stekelige peren

Siciliaanse sinaasappels, ze repareert haar wimpers make-up

We komen aan als ik al aan tafel zit, Rino zit aan het hoofd van de tafel

Hij is verbaasd maar vraagt ​​niet wat ik daar doe

Hij zet ons uit Avola

Oud eenzaam huis, helemaal in steen, en poef, het lijkt wel een sprookje

Hij wordt er verliefd op en ik vind het een leuke manier

Voor een man om zijn laatste week door te brengen

We blijven maar een paar uur, ik drink, maak die knoop los

Doe nu dat gordijn dicht, dat wil ik

Kijk naar mij, ik kan je de waarheid niet vertellen

Kom hier en vertel me dat ik ook een ziel heb

Als dat zo is, is het niet langer een geheim, maar in werkelijkheid

ik kan het je niet vertellen

Kijk goed naar me, deze keer zal het niet genoeg zijn

Je trilt al en je weet dat er iets mis is

Denk er niet aan, want zo veel deze keer mij

ik kan het je niet vertellen

Na de eerste paar dagen denk ik er niet eens meer aan om weg te rennen

Ik zeg haar nooit nee, wat ze ook wil doen

De zee, de diners, de rust, de kerken, de straten overdag

Ze is zo levend en mooi, ik ben dood van binnen

Hoe meer ik besefte hoe mooi het was om haar te hebben

Het werd tijd om haar te verliezen

En ze was er altijd al geweest, als een slappe koord

En ik had nog nooit contact opgenomen om het aan te nemen

En nu was het laat, te laat voor haar en mij

Overmorgen ben ik om zes uur in Milaan

Om hem te zeggen "ik heb het niet gehaald", dat ik het geld niet heb

Om twee treffers te nemen en de score gelijk te maken

Een cirkel boven mij, hun gezichten als ik aan jou denk

Terwijl ik barst en naar de hel ga, lees het ticket

Ik stop het geld in een dubbele bodem, een zonsondergang

Jij op het strand die in cirkels lacht, dan niets

Jij op het strand die in cirkels lacht, dan niets

Jij op het strand die in cirkels lacht, dan niets

Jij op het strand die in cirkels lacht, dan niets

En dan niets...