3:ans spårvagn genom ljuva livet - Markus Krunegård

Det var länge sen vi såg varann

Länge sen vi prata

För till gathörnen kommer ingen tillbaka

Vi var Dinky Toys pojkarna som flydde upp på taken

Vi tävlade om allt men mest i att va vaken

Det var farlig musik

Det fanns ingen polis som kunde stoppa oss

Det var midsommarafton på lyckliga gatan

Jag gick till ett gathörn

Och sen gick jag tillbaka

Dinky Toys pojkarna har fått sina prinsessor

Och det är fullt i bilen

Av gitarrer och väskor

Så jag tar 3: ans spårvagn

Genom ljuva livet igen

Spårvagn genom ljuva livet

Ljuva livet, ljuva livet

Spårvagn genom ljuva livet

Ljuva livet, ljuva livet

Monika var min när hon

Inte va nån annans flicka

Hon var 12 och jag var 17

Vi var dödsdömda i lyckan

Hon lämna mej för nåt bättre

Och när vi möttes igen

Hennes ögon i skuggorna var som döden själv

Hon tog mina händer och sa att

Hon hade läst om mig i tidningen

En del gator går åt helvete

En del går upp i himlen

Människor kommer ingenstans

Och människor försvinner

Men jag lovar på mitt hjärta

Att jag står fast vid drömmarna

Än finns soluppgångarna

Och fisken i strömmarna

Och nu möts vi igen

Nu när minnenas spårvagn rullar hem

Spårvagn genom ljuva livet

Ljuva livet, ljuva livet

Spårvagn genom ljuva livet

Ljuva livet, ljuva livet

Het was lang geleden dat we elkaar zagen

Lang geleden dat we elkaar hebben gesproken

Omdat niemand terugkomt op straathoeken

Wij waren de jongens van Dinky Toys die naar de daken zijn ontsnapt

We streden voor alles, maar vooral wakker blijven

Het was gevaarlijke muziek

Er was geen politie om ons te stoppen

Het was midzomeravond op straat

Ik ging naar een straathoek

En toen ging ik terug

De jongens van Dinky Toys hebben hun prinsessen

En het zit vol in de auto

Van gitaren en tassen

Dus ik neem de 3e tram

Weer door het zoete leven

Tram door het zoete leven

Zoet leven, zoet leven

Tram door het zoete leven

Zoet leven, zoet leven

Monika was van mij toen ze

Wees niet het meisje van iemand anders

Zij was 12 en ik was 17

We waren gedoemd tot geluk

Ze verliet me voor iets beters

En toen we elkaar weer ontmoetten

Haar ogen in de schaduw waren als de dood zelf

Ze pakte mijn handen en zei:

Ze had over mij gelezen in de krant

Sommige straten gaan naar de hel

Een deel gaat naar de hemel

Mensen komen nergens

En mensen verdwijnen

Maar ik beloof mijn hart

Dat ik bij de dromen sta

Er zijn nog zonsopgangen

En de vissen in de beekjes

En nu ontmoeten we elkaar weer

Nu de tram van herinneringen naar huis rijdt

Tram door het zoete leven

Zoet leven, zoet leven

Tram door het zoete leven

Zoet leven, zoet leven