This Strange Engine - Marillion

There was a boy who came into this world

At the hands of a holy woman in a holy place

He wore a red coat and walked a bulldog

Saw them reflected in the mirror of the lakes

Lived in the shadow of the mountains

With the smells of disinfectant, dusty old leather

And the polished wood of his bed

No more than a baby feeding swans on the river

Holding the hands of his mother

And the wax paper bag of yesterday’s bread

And his father on the other side of the world

On the ships railings and some far away tide

With the silent dry tear of home thoughts from abroad

In his far away eyes

In his far away eyes

The smell of the wax on the wooden floor

Mixture of polish and soap

No children to fear or to play with

Rows of empty hooks for the coats

An upright piano and the boys in the choir

Still remind him of just before he was born

Remind him of just before he was breathing

Strange misty visions of God

Turn the cities into families

Into villages of souls

Hovering in the air while they’re sleeping

With their houses invisible

Chase the moon between the buildings

Running as fast as I could run

Send to me the ghosts of Christmas

Whispering, «You're the only one»

And ever since I was a boy

I never felt that I belonged

Like everything they did to me

Was an experiment to see

How I would cope with the illusion

In which direction would I jump

Would I do it all the same

As the actors in the game

Or would I spit it back at them

And not get caught up in their rules

And live according to my own

And not be used, not be used

To find the fundamental truths

It was going to take some time

Thirty five summers down the line

The wisdom of each passing year

Seems to serve only to confuse

Seems to serve only to confuse

Daddy came out the navy and took us away

To his dirty grey home town

And he worked down on a coal mine for National Service

So that he could be around

There was a magical purple in the chrome of the exhaust

Of his Triumph motor bike

And a warmth of oil and metal and the thrill of the hard corner

Holding tight

From the horizon

Came home from the Navy to the mine

From the horizon

To buried alive

Took his dream underground

Buried his treasure in his faraway eyes

And one day as the boy lay sleeping in the sunshine

Of a half remembered afternoon

A cloud of bees with no particular aim, and no brain

Found the boy, decided that his time had come

Came down out of the sky

Stung him in the face

Again and again

Blue pain

Screaming like baptism

Intravenous, Jesus!

Like being chosen

Blue pain from something with no brain

I can’t explain

It’s happening again

It’s happening again

Oh Mummy, Daddy, will you sit a while with me

Oh Mummy, Daddy, will you jog my memory

Tell me tall tales of Montego Bay

Table mountain, flying fish, banana spiders, pots of paint

And the sun on the equator

Setting like an ember thrown to deep water

From crimson to black

But coming back

Tomorrow

On the horizon

The blue pain

Fades to a point where it doesn’t fade

It stayed

Blue

Stirred his red coat heart to this strange engine

This love

This love

This inconvenient, blind, blood-diamond

This puzzle

I don’t understand

That knows no faith

And tries and fails

And tries again

Stares at the sea

The night’s dark deep

For one last time

And bleeds

And bleeds

And dies for you

And lies

And is to blame

And is ashamed

And is not the same

And is true

And is true

Er was een jongen die op deze wereld kwam

Door de handen van een heilige vrouw in een heilige plaats

Hij droeg een rode jas en liep met een bulldog

Zag ze weerspiegeld in de spiegel van de meren

Leefde in de schaduw van de bergen

Met de geur van ontsmettingsmiddel, stoffig oud leer

En het gepolijste hout van zijn bed

Niet meer dan een baby die zwanen voedt op de rivier

De handen van zijn moeder vasthoudend

En de vetvrij papieren zak van het brood van gisteren

En zijn vader aan de andere kant van de wereld

Op de scheepsleuningen en wat ver weg tij

Met de stille droge traan van thuisgedachten uit het buitenland

In zijn verre ogen

In zijn verre ogen

De geur van de was op de houten vloer

Mengsel van poetsmiddel en zeep

Geen kinderen om bang voor te zijn of om mee te spelen

Rijen lege haken voor de jassen

Een piano en de jongens in het koor

Herinner hem nog steeds aan vlak voordat hij werd geboren

Herinner hem aan vlak voordat hij ademde

Vreemde mistige visioenen van God

Verander de steden in gezinnen

Naar zielendorpen

In de lucht zweven terwijl ze slapen

Met hun huizen onzichtbaar

Achtervolg de maan tussen de gebouwen

Zo snel rennen als ik zou kunnen rennen

Stuur me de geesten van Kerstmis

Fluisterend, "Jij bent de enige"

En sinds ik een jongen was

Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik erbij hoorde

Zoals alles wat ze me hebben aangedaan

Was een experiment om te zien

Hoe ik met de illusie om zou gaan

In welke richting zou ik springen?

Zou ik het allemaal hetzelfde doen?

Als de acteurs in de game

Of zou ik het naar ze uitspugen?

En niet verstrikt raken in hun regels

En leef volgens mijn eigen

En niet worden gebruikt, niet worden gebruikt

Om de fundamentele waarheden te vinden

Het zou even duren

Vijfendertig zomers langs de lijn

De wijsheid van elk voorbijgaand jaar

Lijkt alleen te dienen om te verwarren

Lijkt alleen te dienen om te verwarren

Papa kwam uit de marine en nam ons mee

Naar zijn vuile grijze geboortestad

En hij werkte aan een kolenmijn voor de National Service

Zodat hij in de buurt kan zijn

Er zat een magisch paars in het chroom van de uitlaat

Van zijn Triumph-motorfiets

En een warmte van olie en metaal en de spanning van de harde hoek

Vasthouden

Vanaf de horizon

Kwam thuis van de marine naar de mijn

Vanaf de horizon

Levend begraven

Nam zijn droom ondergronds

Begroef zijn schat in zijn verre ogen

En op een dag, terwijl de jongen in de zon lag te slapen

Van een halve herinnerde middag

Een wolk van bijen zonder specifiek doel en zonder hersenen

Vond de jongen, besloot dat zijn tijd was gekomen

Kwam uit de lucht

Heb hem in zijn gezicht gestoken

Opnieuw en opnieuw

blauwe pijn

Schreeuwen als de doop

Intraveneus, Jezus!

Zoals gekozen worden

Blauwe pijn van iets zonder hersens

Ik kan het niet uitleggen

Het gebeurt opnieuw

Het gebeurt opnieuw

Oh mama, papa, wil je even bij me komen zitten?

Oh mama, papa, wil je mijn geheugen opfrissen

Vertel me verhalen over Montego Bay

Tafelberg, vliegende vissen, bananenspinnen, potten met verf

En de zon op de evenaar

Instellen als een sintel die in diep water wordt gegooid

Van karmozijnrood tot zwart

Maar terugkomen

Morgen

Op de horizon

De blauwe pijn

Vervaagt tot een punt waar het niet vervaagt

Het bleef

Blauw

Roerde zijn rode jashart naar deze vreemde motor

Deze liefde

Deze liefde

Deze onhandige, blinde, bloeddiamant

Deze puzzel

Ik begrijp het niet

Dat kent geen geloof

En probeert en faalt

En probeert het opnieuw

Staren naar de zee

De nacht is diep donker

Voor de laatste keer

en bloedt

en bloedt

En sterft voor jou

en leugens

En is de schuld

En schaamt zich

En is niet hetzelfde

En is waar

En is waar