The Last Straw - Marillion, Michael Hunter

Hotel hobbies padding dawns hollow corridors

A typewriter cackles out a stream of memories

Drying out a conscience, evicting a nightmare

Opening the doors for the dreams to come home

We live out lives in private shells

Ignore out senses and fool ourselves

Into thinking that out there there’s someone else cares

Someone to answer all our prayers

Are we too far gone, are we so irresponsible

Have we lost our balls, or do we just not care

We’re terminal cases that keep talking medicine

Pretending the end isn’t quite that near

We make futile gestures, act to the cameras

With our made up faces and pr smiles

And when the angel comes down to deliver us

We’ll find out after all, we’re only men of straw

But everything is still the same

Passing the time passing out the blame

We carry on in the same old way

We’ll find out we left it too late one day

To say what we meant to say

Just when you thought it was safe to go back to the water

Those problems seem to arise the ones you never really thought of

The feeling you get is similar to some sort of drowning

When you are out of your mind, out of your depth

You should have taken soundings

We’re clutching at straws, we’re clutching at straws clutching at straws

And if you ever come across us don’t give us your sympathy

You can buy us a drink and just shake our hands

And you’ll recognise by the reflections in our eyes

That deep down inside we’re all one and the same

We’re clutching at straws still drowning

Hotelhobby's opvullen daagt holle gangen

Een typemachine kakelt een stroom van herinneringen uit

Een geweten uitdrogen, een nachtmerrie verdrijven

De deuren openen voor de dromen om thuis te komen

We leven levens in privé-schelpen

Negeer onze zintuigen en houd onszelf voor de gek

Door te denken dat er iemand anders om je geeft

Iemand die al onze gebeden verhoort

Zijn we te ver heen, zijn we zo onverantwoordelijk?

Zijn we onze ballen kwijt of kan het ons gewoon niets schelen?

We zijn terminale gevallen die over medicijnen blijven praten

Doen alsof het einde niet zo dichtbij is

We maken zinloze gebaren, handelen naar de camera's

Met onze verzonnen gezichten en pr glimlachen

En wanneer de engel naar beneden komt om ons te verlossen

We komen er toch wel achter, we zijn maar mannen van stro

Maar alles is nog steeds hetzelfde

De tijd verdrijven om de schuld uit te delen

We gaan door op dezelfde oude manier

We zullen ontdekken dat we het op een dag te laat hebben achtergelaten

Om te zeggen wat we wilden zeggen

Net toen je dacht dat het veilig was om terug te gaan naar het water

Die problemen lijken de problemen te veroorzaken waar je nooit echt aan hebt gedacht

Het gevoel dat je krijgt is vergelijkbaar met een soort verdrinking

Als je niet goed bij je hoofd bent, niet goed bij je bent

Je had peilingen moeten nemen

We houden ons vast aan rietjes, we houden ons vast aan rietjes

En als je ons ooit tegenkomt, betuig ons dan geen medeleven

Je kunt een drankje voor ons kopen en ons gewoon de hand schudden

En je herkent het aan de reflecties in onze ogen

Dat we diep van binnen allemaal één en hetzelfde zijn

We houden ons vast aan rietjes die nog steeds verdrinken