Born to Run - Marillion

The quiet sadness of the people of the North

Echoes silently around the cold grey places

Ecstasies undared

Tremble upon the edge of the tightly, respectably unfulfilled

Who drink to excess in order to forget what never happened

Brave faces

Well dressed ordered minds on suicide’s edge

Reflected in the rain-skimmed slate grey, battleship grey, hardship grey

And further South, and homeless

Here I am

Globally altered and dishevelled

Oh darling, I’ve done it all

An antithesis of sorts

And yet bound together and hopelessly in love

With the inevitable loss

And the end

How can we run from ourselves?

Het stille verdriet van de mensen van het noorden

Weergalmt stil rond de koude grijze plaatsen

Extase onovertroffen

Beven op de rand van het strakke, respectabel onvervulde

Die te veel drinken om te vergeten wat er nooit is gebeurd

Dappere gezichten

Goed geklede geordende geesten op het randje van zelfmoord

Weerspiegeld in het met regen bedekte leigrijs, slagschipgrijs, ontberingengrijs

En verder naar het zuiden, en daklozen

Hier ben ik

Wereldwijd veranderd en verward

Oh schat, ik heb het allemaal gedaan

Een soort antithese

En toch samengebonden en hopeloos verliefd

Met het onvermijdelijke verlies

En het einde

Hoe kunnen we voor onszelf wegrennen?