A Lonely Place to Die - Marianas Rest

Inside our wretched maze

We are full of worms

Crawling in a mindless state

With no hope of getting out of here

Suffocated with our own dreams

Mind erased till no wisdom remains

Armies of coma march again

Our bodies are just stepping stones

On the altar of tragedy

Our thoughts are slowly removed

We sold the soul of our kin for reason long forgotten

Toivon taivaankannen repeävän yllämme

Ja että imeytyisimme ylös avaruuteen

Toivon valtamerten halkeavan edessämme

Jotta voisimme nähdä alas syvyyteen

Ymmärrätkö kun sanon

Toivon ettei tästä jäisi jäljelle murentakaan

Uskotko kun kerron

Että jokainen tässä maailmassa kuolee yksin

Under Octobers blood red sky

We tear into each other’s flesh

It comes from our backbone, cut your way through

The strong will always prevail

Dark corners are becoming crowded

Getting stampeded again

I want to pound my way out of here

But I am on my knees, again I scream

I wish the roof of the sky tears off

And I get sucked up into space

I wish the great wide sea opened up

So we could gaze down at the deep

Do you believe when I tell you

There will be nothing left of this

Can you fathom as I say

Every creature on this earth dies alone

This is a lonely place to die

In ons ellendige doolhof

We zitten vol wormen

In een hersenloze staat kruipen

Zonder hoop hier weg te komen

Verstikt door onze eigen dromen

Geest gewist totdat er geen wijsheid meer is

Legers van coma marcheren weer

Onze lichamen zijn slechts stapstenen

Op het altaar van de tragedie

Onze gedachten worden langzaam verwijderd

We hebben de ziel van onze verwanten verkocht om een ​​lang vergeten reden

Toivon taivaankannen repeävän yllämme

Ja että imeytyisimme ylös avaruuteen

Toivon valtamerten halkeavan edessämme

Jotta voisimme nähdä helaas syvyyteen

Ymmärrätkö kun sanon

Toivon ettei tästä jäisi jäljelle murentakaan

Uskotko kun kerron

Että jokainen tässä maailmassa kuolee yksin

Onder de bloedrode lucht van oktober

We scheuren in elkaars vlees

Het komt uit onze ruggengraat, snijd je een weg door

De sterken zullen altijd zegevieren

Donkere hoeken worden steeds drukker

Weer gestempeld

Ik wil me hier een weg uit banen

Maar ik zit op mijn knieën, opnieuw schreeuw ik

Ik wens dat het dak van de lucht eraf scheurt

En ik word de ruimte in gezogen

Ik wou dat de grote wijde zee openging

Zodat we naar de diepte kunnen staren

Geloof je als ik het je vertel?

Hier blijft niets meer van over

Kun je het doorgronden zoals ik zeg?

Elk wezen op deze aarde sterft alleen

Dit is een eenzame plek om te sterven