Мразь - MALEFICIUM ARUNGQUILTA

Я ненавижу этот гребаный мир,

Я ненавижу всех тех то забил.

Здесь царит ложь и суета,

Но это лишь маска, внутри пустота.

Почему нельзя быть просто собой,

Открытый для всех, я честен с тобой,

Слиться с природой, жить не спешить,

Не скрывать свои чувства, открыто любить.

Мы все куда-то спешим,

Оглянувшись назад, то на месте стоим.

Многие блага скрывают печаль,

Одиночество уводит нас глубже в даль.

Встретив друг друга нам нечего сказать,

Хочется открыться, но приходится врать.

Одиночество нас вскоре убьет,

Апокалипсис в нем, апокалипсис идет.

Не видим, не услышим,

Не верим, не узная,

Скрываем лишь чувства,

Над счастьем рыдая.

Посмотри моя боль,

Пожалей ты меня,

Ненавижу других,

Обожаю себя.

Не кричим, не зовем

И ползем как летаем,

Мы рабы, мы слабы,

Живем как умираем.

Посмотри моя боль,

Пожалей ты меня,

Унижая других,

Возвышая себя.

Ученые создали новую боль,

И они наблюдают за тобой,

Как в истерике спасаешься ты,

Как разрушаются, наши мечты.

Дети слепы, боль для них ничто,

Поколение индиго, поколение зло.

Но мы же сами бросили их,

Слезы из глаз, мы надеялись на них.

Политики, саммиты — экология слаба,

Ее мы восстановим когда дойдем до дна,

Но что восстанавливать, детям вопрос,

это их проблема, это их взнос.

На ваши чувства всем наплевать,

Нам хочется жить, хочется жрать.

В борьбе за выживание рухнули миры,

неправильный путь выбираем мы.

Я видела мертвые лица,

От страха остались улыбки,

И ад нам казался раем,

Реальность была ошибкой.

Не выдержав родительской ласки,

колола я себе вены,

К себе я была беспощадна,

Имели все мое тело.

Не видим, не услышим,

Не верим, не узная,

Скрываем лишь чувства,

Над счастьем рыдая.

Посмотри моя боль,

Пожалей ты меня,

Ненавижу других,

Обожаю себя.

Не кричим, не зовем,

И ползем как летаем,

Мы рабы, мы слабы,

Живем как умираем.

Чувства мертвы, падаем в грязь,

Проще пройти, пьяная мразь.

Лучше не видеть, остаться вдали,

Вроде не трогал, а руки в крови.

Можно не слышать, но что-то солгать,

В центре событий, всех удивлять.

Пьяный от славы, мир пред тобой,

он требует зрелищ и покончит с тобой.

Ik haat deze verdomde wereld

Ik haat iedereen die scoorde.

Leugens en ijdelheid heersen hier,

Maar dit is slechts een masker, er is leegte van binnen.

Waarom kun je niet gewoon jezelf zijn

Open voor iedereen, ik ben eerlijk tegen je

Fusie met de natuur, haast je niet om te leven,

Verberg je gevoelens niet, heb openlijk lief.

We hebben allemaal ergens haast

Terugkijkend staan ​​we stil.

Veel zegeningen verbergen verdriet

Eenzaamheid voert ons dieper in de verte.

Als we elkaar hebben ontmoet, hebben we niets te zeggen,

Ik wil me openstellen, maar ik moet liegen.

Eenzaamheid zal ons snel doden

De apocalyps zit erin, de apocalyps komt eraan.

We zien niet, we horen niet

Wij geloven niet, niet wetend,

Alleen gevoelens verbergen

Snikkend van geluk.

Kijk naar mijn pijn

Heb medelijden met mij

ik haat anderen

Ik houd van mezelf.

We schreeuwen niet, we bellen niet

En we kruipen zoals we vliegen,

We zijn slaven, we zijn zwak

We leven zoals we sterven.

Kijk naar mijn pijn

Heb medelijden met mij

Anderen vernederen

Jezelf verheffen.

Wetenschappers hebben een nieuwe pijn gecreëerd

En ze houden je in de gaten

Hoe red je jezelf in hysterie,

Hoe onze dromen worden vernietigd.

Kinderen zijn blind, pijn is niets voor hen,

Indigo generatie, boze generatie.

Maar wij hebben ze zelf in de steek gelaten,

Tranen uit de ogen, daar hadden we op gehoopt.

Politici, toppen - het milieu is zwak,

We zullen het herstellen als we de bodem bereiken,

Maar wat te herstellen is een vraag voor kinderen,

dit is hun probleem, dit is hun bijdrage.

Niemand geeft om je gevoelens,

We willen leven, we willen eten.

Werelden stortten in in de strijd om te overleven

We kiezen de verkeerde weg.

Ik zag dode gezichten

Glimlach bleef van angst,

En de hel leek ons ​​de hemel,

De werkelijkheid klopte niet.

Niet in staat om ouderlijke genegenheid te weerstaan,

Ik prikte in mijn aderen,

Ik was genadeloos voor mezelf

Had mijn hele lichaam.

We zien niet, we horen niet

Wij geloven niet, niet wetend,

Alleen gevoelens verbergen

Snikkend van geluk.

Kijk naar mijn pijn

Heb medelijden met mij

ik haat anderen

Ik houd van mezelf.

We schreeuwen niet, we bellen niet,

En we kruipen zoals we vliegen,

We zijn slaven, we zijn zwak

We leven zoals we sterven.

Gevoelens zijn dood, vallen in de modder

Het is makkelijker te passeren, dronken uitschot.

Het is beter om niet te zien, om weg te blijven,

Het lijkt erop dat hij hem niet aanraakte, maar zijn handen zaten onder het bloed.

Je kunt niet horen, maar iets liegen,

In het centrum van evenementen, om iedereen te verrassen.

Dronken van glorie, de wereld ligt voor je,

hij eist een bril en maakt een einde aan je.