Le Rose Pourpre Du Coeur - M

Pour peindre en bleu, ton sale caractère

Faudrait éteindre le feu qui noircit la terre

J’aimerais décorer les mauvaises manières

Sans déménager ton savoir faire

Je glisse dans un verre, le rose pourpre du coeur

Un coup de blanc c’est pas plus mal

Pour repeindre les histoires sales

J’insulte tous les murs à les faire rougir de honte

Les limites me torturent, les murs s’en rendent compte

J’retape ma raison à coup de folie douce

C’est la meilleure façon, ça coule de source

J’enduie mes erreurs

Un coup d’blanc c’est pas plus mal

Pour repeindre les histoires sales

Un coup d’vent c’est idéal

Il faut enduire la soif du mal

J’ai plus un clou et j’dévisse

à base d’insultes décapantes

J’nai pas dissous tous mes vices

Qui me collent qui me hantent

J’ai beau te faire belle à l’eau d’javel

Mais le sang est indélébile

Et réapparaît sur les murs de la ville

Om blauw te schilderen, je vuile karakter

Moet het vuur doven dat de aarde zwart maakt

Ik zou slechte manieren willen versieren

Zonder uw knowhow te verplaatsen

Ik glijd in een glas, de paarse roos van het hart

Een vleugje wit is niet zo erg

Vuile verhalen opnieuw schilderen

Ik beledig alle muren om ze te laten blozen van schaamte

De grenzen martelen me, de muren beseffen het

Ik typ mijn reden opnieuw met zachte waanzin

Het is de beste manier, het is duidelijk

Ik draag mijn fouten

Een slag van wit is niet zo erg

Vuile verhalen opnieuw schilderen

Een windvlaag is ideaal

We moeten de dorst van het kwaad bedekken

Ik heb geen spijker meer en ik draai hem los

gebaseerd op bijtende beledigingen

Ik heb niet al mijn ondeugden opgelost

Die aan me kleven die me achtervolgen

Ik kan je mooi maken met bleekmiddel

Maar het bloed is onuitwisbaar

En verschijnt weer op de stadsmuren