Позови меня тихо по имени - Любэ

Позови меня тихо по имени, ключевой водой напои меня.

Отзовется ли сердце безбрежное, несказанное, глупое, нежное.

Снова сумерки входят бессонные, снова застят мне стекла оконные.

Там кивает сирень и смородина, позови меня, тихая родина.

Позови меня на закате дня, позови меня, грусть-печаль моя, позови меня.

Позови меня на закате дня, позови меня, грусть-печаль моя, позови меня.

Знаю, сбудется наше свидание, затянулось с тобой расставание.

Синий месяц за городом прячется, не тоскуется мне и не плачется.

Колокольчик ли, дальнее эхо ли?

Только мимо с тобой мы проехали.

Напылили кругом, накопытили, даже толком дороги не видели.

Позови меня на закате дня, позови меня, грусть-печаль моя, позови меня.

Позови меня на закате дня, позови меня, грусть-печаль моя, позови меня.

Позови меня тихо по имени, ключевой водой напои меня.

Знаю, сбудется наше свидание.

Я вернусь, я сдержу обещание...

Noem me rustig bij mijn naam, geef me bronwater te drinken.

Zal het grenzeloze, onuitsprekelijke, domme, tedere hart reageren?

Weer valt de schemering slapeloos binnen, weer zijn mijn ruiten bevroren.

Seringen en krenten knikken daar, bel me, rustig moederland.

Bel me bij zonsondergang, bel me, mijn verdriet, mijn verdriet, bel me.

Bel me bij zonsondergang, bel me, mijn verdriet, mijn verdriet, bel me.

Ik weet dat onze date zal uitkomen, het afscheid met jou sleepte voort.

De blauwe maan verschuilt zich achter de stad, verlangt niet naar mij en huilt niet.

Is het een bel, is het een verre echo?

We zijn net bij je langs geweest.

Ze sproeiden rond, hoefijzers, ze zagen de weg niet eens echt.

Bel me bij zonsondergang, bel me, mijn verdriet, mijn verdriet, bel me.

Bel me bij zonsondergang, bel me, mijn verdriet, mijn verdriet, bel me.

Noem me rustig bij mijn naam, geef me bronwater te drinken.

Ik weet dat onze date zal uitkomen.

Ik kom terug, ik zal mijn belofte houden...