Freedom Song - Luka Bloom

With blisters on her feet, she walked the road each day

Montgomery, Alabama '55

Singing, «Justice is going to flow down like a river

Our children would no longer be deprived»

Rosa’s heart was heavy, but she would never cry

For her people she would stand and hold the line

Armed with the power of songs and simply dignity

She swore, «The voice that would surrender won’t be mine»

Woman singing a freedom song,

Woman showing us the way

Rosa never took that bus, but walked on through the rain

She prayed for the power to make her stand alone

Soon voices filled the streets from the county’s back rooms

Spirits raised by the courage of just one

Rosa Parks had a dream and it lifted her

Of simply how much better life could be She lit the flame and the fire is still burning

Inside every heart that’s longing to be free

Woman singing a freedom song,

Woman showing us the way

Woman singing a freedom song,

I’d love to hear that voice today

With blisters on her feet, she moved from place to place

Outside Dublin city '81

Sick and tired of being a stranger in her own home

Where others had their comforts, she had none

They gave Nan Joyce’s people 48 hours

To leave with their belongings once againg

But Nan Joyce had seen enough of these evictions

She dreaded facing the winter’s wind and rain

All her life Nan faced fear and ignorance

Saw her loved ones turned away from countless doors

With ancient songs and tales around the warm fire

Spirits raised by the wealth of the travellers lore

Nan Joyce had a dream and it lifted her

She stood her ground and held her head on high

She found her voice and spoke out

So her children could be loved

As Irish brothers and sisters by and by

Met blaren op haar voeten liep ze elke dag over straat

Montgomery, Alabama '55

Zingen, "Justitie gaat als een rivier naar beneden stromen"

Onze kinderen zouden niet langer worden beroofd»

Rosa's hart was zwaar, maar ze zou nooit huilen

Voor haar mensen zou ze aan de lijn blijven staan

Gewapend met de kracht van liedjes en gewoon waardigheid

Ze zwoer: «De stem die zich zou overgeven, zal niet van mij zijn»

Vrouw zingt een vrijheidslied,

Vrouw die ons de weg wijst

Rosa nam nooit die bus, maar liep door de regen

Ze bad om de kracht om haar alleen te laten staan

Al snel vulden stemmen de straten vanuit de achterkamers van het graafschap

Geesten opgewekt door de moed van slechts één

Rosa Parks had een droom en het tilde haar op

Of gewoon hoeveel beter het leven zou kunnen zijn Ze stak de vlam aan en het vuur brandt nog steeds

In elk hart dat verlangt om vrij te zijn

Vrouw zingt een vrijheidslied,

Vrouw die ons de weg wijst

Vrouw zingt een vrijheidslied,

Ik zou die stem graag vandaag willen horen

Met blaren op haar voeten bewoog ze zich van plaats naar plaats

Buiten Dublin stad '81

Ben het zat om een ​​vreemde in haar eigen huis te zijn

Waar anderen hun comfort hadden, had zij er geen

Ze gaven de mensen van Nan Joyce 48 uur

Om weer met hun spullen weg te gaan

Maar Nan Joyce had genoeg van deze huisuitzettingen gezien

Ze was bang om de wind en regen van de winter onder ogen te zien

Haar hele leven werd Nan geconfronteerd met angst en onwetendheid

Zag haar dierbaren zich afwenden van talloze deuren

Met oude liedjes en verhalen rond het warme vuur

Geesten opgewekt door de rijkdom van de reizigers overlevering

Nan Joyce had een droom en het tilde haar op

Ze bleef staan ​​en hield haar hoofd omhoog

Ze vond haar stem en sprak zich uit

Zodat er van haar kinderen gehouden kan worden

Als Ierse broeders en zusters door en door