A Perfect Circle - Louis Logic

I’m a single white male thirty-two years old

And I’ve never been too great with the women

Well if the truth’s being told I’m not much good with people

I’ve been alone in all the places I lived in

But fate had forgiven my shortcomings and brought something Forth from inside

me that guides me when a call comes in

It’s as if I’m blessed with a gift to talk someone into a spell unknown

When I’m lecturin' with the telephone

But forced run-ins: face to face are hella hard

I’m afraid to date, but somehow make a great telemarketer

Cause I can sell Antarctica ice in wintertime

With twenty-nine inches that won’t melt and mark up the price

Might be the fact I’m alone

But most of the human contact I’ve known I’ve always had through the phone

So when I get back to the home where I live now

I sit down and dial my old map to see who answers up

Half the old ones I get the message:

«The number you have reached has been disconnected»

With ten digits entered from another past number

The ringing interrupts a man’s slumber (Hello?)

And that was just from last summer (Hello?)

The change is enormous

And keepin' up to speed is a real game of endurance

I always get some lame little office specializing in claims for insurance

Or maybe the occasional florist

Corner Florist

Hello?

Hello?

I’m sorry, what’d you say?

Corner Florist

Is this a flower shop?

Yes

Oh, I’m sorry I think I have the wrong number

OK, bye

Bye

Why am I still searching, and for what I don’t know

Perhaps a real person or some version of love on the phone

It’s like these ten little buttons have grown

So significant, my will’s worthless fighting off the gluttonous jones

So I chose a different number to try

And I was thinkin' I’d end up ringing another old guy

But when I reached the third line what a surprise

It was the first time in my whole life

On the telephone my tongue was so tied

Hello?

Hello?

Uh- uh…

Is there somebody there?

I can hear you

It must’ve been something we shared in the weird few moments of rare

Silence when I was quiet like no one was there

So unprepared to ever get your voice

I fell in love though I was scared like I was left no choice

But you can expect most boys who get a first taste of love in their thirties

To revert to their seventh birthday

That’s probably why I went the worst way

And devised a plan to get to know her with my voice disguised and invented

surveys:

«Hello?»

«Hi, I’m calling from the Census Department

I was hoping you could answer a few questions of ours, ma’am»

«Yeah, sure» «How many people live in your apartment?

What are their ages?

And by chance is anyone partners?»

«Well, it’s just me.

I’m 30 and I’m not married»

«Alrighty, do you move often, and have your jobs varied?»

«No, I’ve been here for the last 3 years

And, my jobs did you say?»

«Yes ma’am, how many past careers?»

«Well, I’m not really a people person, I’ve always worked in a lab»

«Ma'am I don’t blame you with all the jerks that we have

I take it you don’t get out much to flirt with the lads?»

«Are you kidding?

It’s just as well, men are perfectly crass»

Workin' the plans I had sown to build a rapport

I realized to have her by phone wouldn’t fulfill me no more

So using the skills I was born with

I got her address at home, killin' the calls

So I could see the best match that I’d known

Perhaps it was only a sad attempt to find the nerve it would take

To say goodbye to the phone and tell the girl to her face

«Well, I won’t put your day further to waste

Thanks for your time ma’am, sorry to disturb you, ok?

…bye»

«Ok… bye»

Desperate times call for closer measures

So I left behind the telephone and bought some telephoto lenses

Parked in a car, like those old detectives I watched from afar

And saw that she lived by herself alone and friendless

Then what I noticed next would leave me livid

Her only guest was a handsome guy whose weekly visits

Had her cry, by the time he would leave

I’d bet the guy was an ex or current flame unless my eyes were deceived

I tried to believe she cried to relieve heartache

But this guy wouldn’t leave, it seemed she was liable to be in harm’s way

If I could just sneak in her place I’d find it would lead to a trace

Of why she would keep lettin' this creep within arms length

Gettin' the piece was the easy part

Cause if by chance I met him when I crept in through the window I would need

the arms

I was breathin' hard when I stepped in

Broke the glass into shards with the weapon and tore the bedroom where she

sleeps apart

That’s when a creaking part of the floor and a twisting knob on the door

Startled me — I turned with the gun and shot it before

I realized I killed my own love

I dropped on all fours sobbin' and coughin' 'til I spilled my own guts

I came to still on the rug in the same room

Filled with the stuff I had tossed around and then I found in plain view

What seemed to be a diary sittin' beside my knee

I couldn’t make my mind believe the words that I would finally read:

Page one: «Thursday: five o' three

I was trying to sleep before the night shift when this guy woke me

He had a voice that had a vibe so sweet

It was caught in my thoughts and just wouldn’t let my mind go free»

I skipped to page seventy-four and read a bit more

«The only thing that I look forward to is gettin' his calls

If only I could get up the gall

I would tell him I loved h-» I had to skip right to the end of it all

As for the last passage it began: «Why me?

Where’s my mystery man, God?

How could you let this guy leave

Will all the bad times and depression I’ve seen

This just has to be the last life’s lesson I need

In fact this week’s visit with my little brother

He said if the cancer keeps gettin' worse it’ll kill our mother

He said the doc' said I should just accept that she’s dying

And from the second he left, I spent the rest of the week crying»

Let down, left out

Sad songs, poems, and lies

Don’t get your hopes up cause it gets the best of you

You get stepped on, let down, left out to dry, and you die

Ik ben een alleenstaande blanke man tweeëndertig jaar oud

En ik ben nooit zo goed geweest met de vrouwen

Nou, als de waarheid wordt verteld, ben ik niet zo goed met mensen

Ik ben alleen geweest in alle plaatsen waar ik heb gewoond

Maar het lot had mijn tekortkomingen vergeven en iets van binnenuit naar voren gebracht

mij die mij begeleidt wanneer er een oproep binnenkomt

Het is alsof ik gezegend ben met een gave om iemand een onbekende spreuk in te praten

Als ik les geef met de telefoon

Maar gedwongen run-ins: face-to-face zijn moeilijk

Ik ben bang om te daten, maar maak op de een of andere manier een geweldige telemarketeer

Omdat ik in de winter Antarctica-ijs kan verkopen

Met negenentwintig inch die niet zal smelten en de prijs opdrijven

Misschien is het feit dat ik alleen ben

Maar het meeste van het menselijke contact dat ik ken, heb ik altijd via de telefoon gehad

Dus als ik terugkom in het huis waar ik nu woon

Ik ga zitten en bel mijn oude kaart om te zien wie er opneemt

De helft van de oude krijg ik de melding:

«Het nummer dat u heeft bereikt, is verbroken»

Met tien cijfers ingevoerd uit een ander verleden nummer

Het gerinkel onderbreekt de slaap van een man (Hallo?)

En dat was net van afgelopen zomer (Hallo?)

De verandering is enorm

En op de hoogte blijven is een echt uithoudingsvermogen

Ik krijg altijd een of ander klein kantoor dat gespecialiseerd is in claims voor verzekeringen

Of misschien af ​​en toe een bloemist

Hoek Bloemist

Hallo?

Hallo?

Het spijt me, wat zei je?

Hoek Bloemist

Is dit een bloemenwinkel?

Ja

Oh, het spijt me, ik denk dat ik het verkeerde nummer heb

Oké, doei

doei

Waarom ben ik nog steeds aan het zoeken en waarnaar ik niet weet?

Misschien een echte persoon of een versie van liefde aan de telefoon

Het is alsof deze tien kleine knopjes zijn gegroeid

Zo belangrijk, mijn wil is waardeloos om de vraatzuchtige jones af te weren

Dus ik heb een ander nummer gekozen om te proberen

En ik dacht dat ik uiteindelijk een andere oude man zou bellen

Maar toen ik de derde regel bereikte, wat een verrassing

Het was de eerste keer in mijn hele leven

Aan de telefoon was mijn tong zo gebonden

Hallo?

Hallo?

Euh...

Is daar iemand?

Ik kan je horen

Het moet iets zijn geweest dat we deelden in de rare momenten van zeldzame

Stilte toen ik stil was alsof er niemand was

Zo onvoorbereid om ooit je stem te krijgen

Ik werd verliefd, hoewel ik bang was alsof ik geen keus had

Maar je kunt de meeste jongens verwachten die voor het eerst de liefde ervaren als ze in de dertig zijn

Terugkeren naar hun zevende verjaardag

Dat is waarschijnlijk de reden waarom ik de slechtste manier heb gekozen

En bedacht een plan om haar te leren kennen met mijn stem vermomd en verzonnen

enquêtes:

"Hallo?"

"Hallo, ik bel van de Census Department"

Ik hoopte dat u een paar vragen van ons zou kunnen beantwoorden, mevrouw»

«Ja, zeker» «Hoeveel mensen wonen er in uw appartement?

Wat zijn hun leeftijden?

En is er toevallig iemand partner?»

«Nou, ik ben het gewoon.

Ik ben 30 en niet getrouwd»

"Oké, verhuis je vaak en heb je afwisselende taken?"

«Nee, ik ben hier de afgelopen 3 jaar geweest

En mijn baan zei je?»

"Ja mevrouw, hoeveel eerdere carrières?"

«Nou, ik ben niet echt een mensenmens, ik heb altijd in een laboratorium gewerkt»

«Mevrouw, ik neem het u niet kwalijk met alle eikels die we hebben

Ik neem aan dat je niet veel buiten komt om met de jongens te flirten?»

"Maak je een grapje?

Het is net zo goed, mannen zijn volkomen grof»

Werken aan de plannen die ik had gezaaid om een ​​verstandhouding op te bouwen

Ik realiseerde me dat als ik haar telefonisch zou hebben, ik niet meer tevreden zou zijn

Dus gebruik de vaardigheden waarmee ik ben geboren

Ik heb haar adres thuis, stop de telefoontjes

Dus ik kon de beste match zien die ik had gekend

Misschien was het slechts een trieste poging om het lef te vinden dat nodig zou zijn

Om afscheid te nemen van de telefoon en het meisje in haar gezicht te zeggen

"Nou, ik zal je dag niet verder verspillen"

Bedankt voor uw tijd mevrouw, sorry dat ik u stoor, oké?

…doei"

«Ok… doei»

Wanhopige tijden vragen om strengere maatregelen

Dus ik liet de telefoon achter en kocht wat telelenzen

Geparkeerd in een auto, zoals die oude rechercheurs die ik van ver heb bekeken

En zag dat ze alleen en zonder vrienden woonde

Wat ik vervolgens opmerkte, zou me woedend maken

Haar enige gast was een knappe jongen wiens wekelijkse bezoeken

Had haar huilen, tegen de tijd dat hij zou vertrekken?

Ik durf te wedden dat de man een ex of huidige vlam was, tenzij mijn ogen werden bedrogen

Ik probeerde te geloven dat ze huilde om hartzeer te verlichten

Maar deze man wilde niet weggaan, het leek erop dat ze in gevaar zou kunnen komen

Als ik haar plaats zou kunnen binnensluipen, zou ik merken dat het zou leiden tot een spoor

Waarom ze dit binnen armlengte zou blijven laten kruipen

Het stuk krijgen was het makkelijke deel

Want als ik hem toevallig tegenkwam toen ik door het raam naar binnen kroop, zou ik...

de armen

Ik ademde moeilijk toen ik binnenstapte

Breek het glas in scherven met het wapen en verscheurde de slaapkamer waar ze...

slaapt apart

Dat is wanneer een krakend deel van de vloer en een draaiende knop op de deur

Schrok me — ik draaide me om met het pistool en schoot het eerder neer

Ik realiseerde me dat ik mijn eigen liefde had vermoord

Ik liet op handen en voeten snikken en hoesten tot ik mijn eigen ingewanden morste

Ik kwam nog steeds op het tapijt in dezelfde kamer

Gevuld met de spullen die ik had rondgegooid en toen vond ik in het zicht

Wat leek op een dagboek dat naast mijn knie zat

Ik kon de woorden niet geloven die ik uiteindelijk zou lezen:

Pagina één: «Donderdag: vijf over drie

Ik probeerde te slapen voor de nachtdienst toen deze man me wakker maakte

Hij had een stem die zo lief klonk

Het zat vast in mijn gedachten en liet mijn geest niet de vrije loop»

Ik ging naar pagina vierenzeventig en las wat meer

«Het enige waar ik naar uitkijk, is zijn telefoontjes krijgen

Kon ik maar opstaan

Ik zou hem vertellen dat ik van h-» ik moest tot het einde overslaan

Wat de laatste passage betreft, het begon: «Waarom ik?

Waar is mijn mysterieuze man, God?

Hoe kon je deze man laten gaan?

Zullen alle slechte tijden en depressies die ik heb gezien?

Dit moet gewoon de laatste levensles zijn die ik nodig heb

In feite het bezoek van deze week met mijn kleine broertje

Hij zei dat als de kanker steeds erger wordt, het onze moeder zal doden

Hij zei dat de dokter zei dat ik gewoon moest accepteren dat ze stervende was

En vanaf het moment dat hij wegging, heb ik de rest van de week huilend doorgebracht»

In de steek gelaten, weggelaten

Droevige liedjes, gedichten en leugens

Stel geen hoop, want het krijgt het beste van je

Je wordt erop getrapt, in de steek gelaten, buiten gelaten om te drogen, en je gaat dood