Усталость - Лиза Смол

Вижу, как ты устал, друг, как мы устали.

Усталость на пьедестале готовит сальто-мортале.

Это страна чудес, коварно зазеркалье.

И мы застряли в ней, будто в безумном портале.

Из него назад нас возвращает лишь память,

И то кусками, вперед никто не пропускает.

Бесконечные пробки, где устанешь сигналить,

Пугает мрачная серость городских зданий.

Устали, мы продолжаем пустыми словами

Меняться теми, кто нас еще не достали.

Устали думать о капитале, о том,

Какая правда скрыта от нас веками, живем в оскале.

Ты очень устаешь, я это вижу и знаю,

Можно лишь понять, ради чего мы все это хватаем.

Ради чего мы просыпаемся и засыпаем,

Пойми, ради чего, а остальное — детали.

Устали слушать ложь от тех, кто зовется друзьями,

Устали, любовь жива лишь на уровне спален.

Устанешь искать того, кто тебя не оставит,

Ты свяжешься с дураками, лишь бы сорили деньгами.

Устали, нас осуждают, мы осуждаем —

Устав от лени и от чужих обещаний.

Все, что накоплено я везу до студийной комнаты,

Сплетение чувств, амбиций и гонора.

Припев:

И новый шаг так невыносим.

Все силы собраны, только бы не упасть.

Мир устает от интриг, устает ото лжи,

Мир порой устает от нас.

И мы закручены в его сети.

Ага.

Держу пари, что времени мало.

Но нас вряд ли остановит, вряд ли остановит,

Вряд ли остановит усталость.

Большой город спит, город измотан.

Не трогай, пусть остынут трубы заводов.

По пустым и мокрым дорогам,

Под покровом ночи ветер гасит свет окон.

Холодные волны вспомнят свою свободу

В мутных водах обводного, но будет поздно.

Пришло время оставить все это в прошлом.

Спектакль окончен.

Занавес.

Хлопай в ладоши.

Одна возможность, принимай, как должное,

Топить на всех парах, или быть уничтоженным.

Суметь вырваться из цепких лап быта,

Обидно, сделать вдох и не сделать выдох.

Каждый день — вызов, опасный список навылет.

Головы в песок или расправить крылья.

Разум станет ясным, скинь одеяло тумана,

Тогда тебе не скоро настигнет эта усталость.

Припев:

И новый шаг так невыносим.

Все силы собраны, только бы не упасть.

Мир устает от интриг, устает ото лжи,

Мир порой устает от нас.

И мы закручены в его сети.

Ага.

Держу пари, что времени мало.

Но нас вряд ли остановит, вряд ли остановит,

Вряд ли остановит усталость.

Ik zie hoe moe je bent, vriend, hoe moe wij zijn.

Vermoeidheid op het voetstuk bereidt salto's voor.

Dit is een wonderland, verraderlijk uitziend glas.

En we kwamen erin vast te zitten, zoals in een gekke portal.

Alleen de herinnering brengt ons ervan terug,

En dan in stukken, niemand gaat vooruit.

Eindeloze files, waar je moe wordt van het toeteren,

De sombere saaiheid van stadsgebouwen is beangstigend.

Moe gaan we verder met lege woorden

Om degenen te veranderen die ons nog niet hebben.

Moe van het denken over kapitaal, over

Welke waarheid eeuwenlang voor ons verborgen is, leven we in een grijns.

Je bent erg moe, ik zie het en ik weet het

Men kan alleen maar begrijpen waarom we dit allemaal pakken.

Waarom worden we wakker en vallen we in slaap?

Begrijp waarom, en de rest is details.

Moe van het luisteren naar leugens van degenen die vrienden worden genoemd,

Moe, liefde leeft alleen op het niveau van slaapkamers.

Moe van het zoeken naar iemand die je niet verlaat,

U zult contact opnemen met dwazen, alleen maar om geld te verspillen.

Moe, we zijn veroordeeld, we veroordelen -

Moe van luiheid en andermans beloften.

Alles wat ik heb verzameld, neem ik mee naar de studiokamer,

Het verweven van gevoelens, ambities en ambitie.

Refrein:

En de nieuwe stap is zo ondraaglijk.

Alle krachten zijn verzameld, alleen om niet te vallen.

De wereld is moe van intriges, moe van leugens,

De wereld wordt ons soms beu.

En we zijn verwrongen in zijn web.

Ja.

Ik wed dat er niet veel tijd is.

Maar het is onwaarschijnlijk dat we worden gestopt, het is onwaarschijnlijk dat we worden gestopt,

Het is onwaarschijnlijk dat de vermoeidheid stopt.

De grote stad slaapt, de stad is uitgeput.

Niet aanraken, laat de leidingen van de fabrieken afkoelen.

Op lege en natte wegen,

Onder de dekking van de nacht dooft de wind het licht van de ramen.

Koude golven zullen hun vrijheid herinneren

In het modderige water van de rondweg, maar het zal te laat zijn.

Het is tijd om het allemaal in het verleden te laten.

Het toneelstuk is afgelopen.

Het gordijn.

Klap in je handen.

Eén kans, neem het als vanzelfsprekend aan

Verdrinken op volle snelheid, of worden vernietigd.

Om te kunnen ontsnappen aan de hardnekkige poten van het dagelijks leven,

Het is zonde om in te ademen en niet uit te ademen.

Elke dag is een uitdaging, een door en door gevaarlijke lijst.

Ga het zand in of spreid je vleugels.

De geest zal helder worden, de deken van mist afwerpen,

Dan zal deze vermoeidheid je niet snel overvallen.

Refrein:

En de nieuwe stap is zo ondraaglijk.

Alle krachten zijn verzameld, alleen om niet te vallen.

De wereld is moe van intriges, moe van leugens,

De wereld wordt ons soms beu.

En we zijn verwrongen in zijn web.

Ja.

Ik wed dat er niet veel tijd is.

Maar het is onwaarschijnlijk dat we worden gestopt, het is onwaarschijnlijk dat we worden gestopt,

Het is onwaarschijnlijk dat de vermoeidheid stopt.