Пустыня - Лиза Смол

Вот и всё, мы раскинуты так, что дальше и некуда.

Жаль, что не было плана заранее, как быть на краю света нам.

Ночи холодны и тревожны, в этой пустыне огнем умирать нам от жажды.

От жажды доверия, мы без него в безвоздушном пространстве.

Это пустыня, ау, где мы друг друга не слышим.

И впереди лишь миражи в стиле «Отдых в Париже».

Все миражи — наши мечты: семья, уют и тепло.

В реальности есть только наши слова, что кинжалами режут насквозь.

Не помогло часами выяснять, кто для кого кем стал.

Не помогло, ведь гордыню и ревность мы ставим на пьедестал.

Вот и исход: одиноко в огромной пустыне, бредем мы, куда — я не знаю.

Только слепая злость нарастает, и нарастает, и нарастает.

Припев:

Если лишь ненависть в наших словах, значит: это не ты, это не я.

Одиночество — без края пустыня.

Слышишь, вернись назад, прости меня.

Если лишь ненависть в наших словах, значит: это не ты, это не я.

Одиночество — без края пустыня.

Слышишь, вернись назад, вернись!

Да, далеко не Версаля бульвары наша с тобою Сахара.

Видишь этот горячий песок?

Это время, что убежало.

Вот бы забыть все хоть на миг, перемотать и остановить.

В горле першит, сдавленный крик: дай мне глоток чистой воды.

Но у нас есть только горький утренний кофе.

Я выпью залпом его, в память о той катастрофе,

В которой мы оказались врагами, клянусь богами.

Наши упреки служат лучами солнца, что по-любому настанет нас где угодно.

Но, может быть, все-таки ты меня слышишь?

Может есть еще один шанс говорить «Я люблю"вместо «Я ненавижу».

Может все же семья и уют, отдых в Париже?

И злость сразу тише и тише, тише и тише.

Припев:

Если лишь ненависть в наших словах, значит: это не ты;

значит: это не я.

Одиночество — без края пустыня.

Слышишь, вернись назад, прости меня.

Если лишь ненависть в наших словах, значит: это не ты, и — это не я.

Одиночество — без края пустыня.

Слышишь, вернись назад, вернись!

Вернись назад!

Вернись!

Слышишь?

Прости меня!

Вернись!

Вернись назад!

Вернись!

Слышишь?

Прости меня!

Вернись!

Dat is alles, we zijn zo verstrooid dat er nergens verder is.

Jammer dat er van tevoren geen plan was hoe we voor ons aan het einde van de wereld zouden zijn.

De nachten zijn koud en verontrustend, in deze woestijn sterven we van de dorst door vuur.

Vanuit de dorst naar vertrouwen bevinden we ons in een luchtloze ruimte zonder.

Dit is een woestijn, ja, waar we elkaar niet horen.

En verder zijn alleen luchtspiegelingen in de stijl van "Rust in Parijs".

Alle luchtspiegelingen zijn onze dromen: familie, comfort en warmte.

In werkelijkheid zijn er alleen onze woorden die ze met dolken doorsnijden.

Urenlang hielp het niet om erachter te komen wie wie werd voor wie.

Het hielp niet, want we zetten trots en jaloezie op een voetstuk.

Dat is het resultaat: eenzaam in de uitgestrekte woestijn, dwalen we, waar - ik weet het niet.

Alleen blinde woede groeit en groeit en groeit.

Refrein:

Als er alleen maar haat in onze woorden zit, betekent dat: jij bent het niet, ik ben het niet.

Eenzaamheid is een eindeloze woestijn.

Luister, kom terug, vergeef me.

Als er alleen maar haat in onze woorden zit, betekent dat: jij bent het niet, ik ben het niet.

Eenzaamheid is een eindeloze woestijn.

Hoor, kom terug, kom terug!

Ja, onze Sahara-boulevards liggen ver van Versailles.

Zie je dit hete zand?

Dit is de tijd die wegliep.

Ik wou dat ik alles zelfs maar een moment kon vergeten, terugspoelen en stoppen.

Het kriebelt in mijn keel, een verstikte kreet: geef me een slokje schoon water.

Maar we hebben alleen bittere ochtendkoffie.

Ik zal het in één teug opdrinken, ter herinnering aan die ramp,

Waarin we vijanden bleken te zijn, ik zweer bij de goden.

Onze verwijten dienen als zonnestralen, die ons in ieder geval overal zullen bereiken.

Maar misschien hoor je me nog?

Misschien is er nog een kans om 'ik hou van' te zeggen in plaats van 'ik haat'.

Misschien familie en comfort, een vakantie in Parijs?

En de woede is meteen stiller en stiller, stiller en stiller.

Refrein:

Als er alleen maar haat in onze woorden zit, dan ben jij het niet;

betekent dat ik het niet ben.

Eenzaamheid is een eindeloze woestijn.

Luister, kom terug, vergeef me.

Als er alleen maar haat in onze woorden zit, dan ben jij dit niet, en dit ben ik niet.

Eenzaamheid is een eindeloze woestijn.

Hoor, kom terug, kom terug!

Terugkomen!

Terugkomen!

Hoor je?

Vergeef me!

Terugkomen!

Terugkomen!

Terugkomen!

Hoor je?

Vergeef me!

Terugkomen!