Waystation - Lisa Papineau

As blind red breaks upon the ridge over the choke

And our bright eyes blink into the light that sets the burn

We can only lay down and forsake

Bones that join the wires to cut horizons

Lived out on the lines

Here’s what’s left behind

Lays of high thread pull and tug us back into the gray

They feign hard mouths biting through the conversating sky

Heat leaves nothing left but white on white

No night to set this lost frontier in motion

Lived out on the lines

Here’s what’s left behind

As the wires pluck and bow

I cling onto the things I left so far behind

S.O.S.

the ghost tocsins, fondest desires

But that’s what I dream about

I see I say I listen for another sign

Before the line pulls me on

Als blind rood breekt op de rand boven de choke

En onze heldere ogen knipperen in het licht dat de brand veroorzaakt

We kunnen alleen maar neerleggen en verzaken

Botten die de draden verbinden om horizonten te snijden

Leefde op de lijn

Dit is wat er achterblijft

Lagen van hoge draad trekken en trekken ons terug in het grijs

Ze veinzen harde monden die door de converserende lucht bijten

Warmte laat niets meer over dan wit op wit

Geen nacht om deze verloren grens in beweging te zetten

Leefde op de lijn

Dit is wat er achterblijft

Terwijl de draden trekken en buigen

Ik klamp me vast aan de dingen die ik zo ver heb achtergelaten

SOS.

de geest tocsins, dierbaarste verlangens

Maar daar droom ik van

Ik zie ik zeg dat ik luister naar een ander teken

Voordat de lijn me aantrekt