Blind Belief - Life Awaits

Don’t know if I am sober now

Hopes high on the ceiling, my head on the ground

Cause I fell in too deep, the endless void inside of me

Alone and stranded in the middle

I’m barely breathing

A lonely speck, a broken wreck

Embraced the worst yet aspiring the best

I’d climb down with all that’s left

But you’re trapped inside my head

Like a match I’m burning out

I’ve taken all the beating, just waiting for another round

Cause I fell in too deep, the lifeless voice inside of me

The strangest face I’ve seen is in the mirror

I’m barely holding on

As memories fade, I’m rewarded with a chain

That conceals the thoughts, running through my brain

It only pours when it rains

When everything comes undone, will I remember how I’ve even begun?

I’m tired of always chasing

My vision is slowly fading

The loneliness I felt was so real when you’re not around

A lonely speck, a broken wreck

The hardest part is to forget

With the lights still on

It feels good to be fond by someone the promised me the dawn

I thought I was free when you told me to flee

Was too numb to taste the grief

The canvas of day dream torn piece by piece

Capsized in a blind belief

Time becomes the lake, like a mirror

When everything comes undone, will I remember how I’ve even begun?

I’m tired of always chasing

My vision is slowly fading

The loneliness I felt was so real when you’re not around

Weet niet of ik nu nuchter ben

Hoopt ​​hoog op het plafond, mijn hoofd op de grond

Want ik viel te diep in de eindeloze leegte in mij

Alleen en gestrand in het midden

Ik adem amper

Een eenzaam stipje, een gebroken wrak

Omarm het ergste en streef naar het beste

Ik zou naar beneden klimmen met alles wat er nog over is

Maar je zit gevangen in mijn hoofd

Als een wedstrijd ben ik opgebrand

Ik heb alle slagen op me genomen, ik wacht gewoon op een nieuwe ronde

Omdat ik er te diep in viel, de levenloze stem in mij

Het vreemdste gezicht dat ik heb gezien, staat in de spiegel

Ik hou het amper vol

Als herinneringen vervagen, word ik beloond met een ketting

Dat verbergt de gedachten, die door mijn brein stromen

Het giet alleen als het regent

Als alles ongedaan wordt gemaakt, zal ik me dan herinneren hoe ik zelfs begonnen ben?

Ik ben het zat om altijd maar te jagen

Mijn zicht vervaagt langzaam

De eenzaamheid die ik voelde was zo echt als je er niet bent

Een eenzaam stipje, een gebroken wrak

Het moeilijkste is om te vergeten

Met de lichten nog aan

Het voelt goed om geliefd te zijn door iemand die me de dageraad heeft beloofd

Ik dacht dat ik vrij was toen je zei dat ik moest vluchten

Was te verdoofd om het verdriet te proeven

Het canvas van de dagdroom stuk voor stuk verscheurd

Kapseisde in een blind geloof

Tijd wordt het meer, als een spiegel

Als alles ongedaan wordt gemaakt, zal ik me dan herinneren hoe ik zelfs begonnen ben?

Ik ben het zat om altijd maar te jagen

Mijn zicht vervaagt langzaam

De eenzaamheid die ik voelde was zo echt als je er niet bent