Agonie - Letzte Instanz

Lief einsam leise meinen Weg entlang

Erwartete den Sonnenuntergang

Doch als die Nacht erwachte kam die Angst

Dass ich den Sonnenaufgang nicht mehr sehen kann

Lider offen doch kein Licht

Erreicht die innerste der Seelen

Und ein Nebel trübt die Sicht

Hinaus oder hinein ins leben

Zeit gerinnt taucht langsam zäh

In den Lebensnebel ein

Der Ende und Beginn umweht

Der ewig endlos scheint

Bilder zieh’n an mir vorbei

Gespinste nichts berührendes

Schau hinterher denk nichts dabei

Alles leer nichts fühlendes

Ich hör den Wind verstehe ihn

Was im Flüsterton er sagt

Als er leis vorüberfliegt

Und meine Angst verjagt

Nun lieg ich einsam auf der Wartebank

Erwart den letzten Zug nach Nimmerland

Hab keine Angst mehr dafür ist’s zu spät

Kann schon den Lufthauch spüren der dem Zug voran weht

Leichtes Lachen ohne Klang

Ruhe fast Geborgenheit

Bin in einem Glück gefangen

Aus dem niemand mich befreit…

Liep eenzaam rustig langs mijn weg

Had de zonsondergang verwacht

Maar toen de nacht wakker werd, kwam de angst

Dat ik de zonsopgang niet meer kan zien

Oogleden open maar geen licht

Bereikt de diepste zielen

En een mist verduistert het uitzicht

Uit of in het leven

De tijd stolt langzaam hardnekkig

In de mist van het leven

Het einde en het begin waait rond

Dat lijkt eindeloos

Foto's gaan me voorbij

Draai niets dat aanraakt

Kijk achteraf denk er niets van

Allemaal leeg niets bewust

Ik hoor de wind hem begrijpen

Wat hij fluisterend zegt

Terwijl hij zachtjes voorbij vliegt

En mijn angst verjaagd

Nu lig ik eenzaam op de wachtbank

In afwachting van de laatste trein naar Neverland

Wees niet bang dat het daar te laat voor is

Voel de wind al voor de trein waaien

Licht gelach zonder geluid

Rustig bijna veiligheid

Ik zit gevangen in geluk

Waarvan niemand mij bevrijdt...