Последний единорог - Легион

Злой сиреневый лес

Помнит глаз Ее блеск,

Где в безвременье стыла память.

Рог Ее исцелял

И листве не давал

Увянуть.

Седина в белизне

Как нетающий снег,

Как тяжелая пена моря.

Древность дикая в Ней,

Мудрость прожитых дней

И горечь.

Крылья мотыльков

Принесли Ей скорбный зов —

Из седых веков,

Из тревожных снов

Колдовских лесов.

Ветер, ветер

Странствий в бессмертье

Ветер, ветер!

Скачка сквозь вечность

В иные миры…

II.

Прорастая быльём

Время шло сквозь Нее,

Но теперь шла Она сквозь время,

Как подобные Ей,

Становясь для людей

Легендой.

Дивный Единорог

Позабыт и далек

Звезды глаз навсегда угасли.

И цветущей весной

Звать с уздой золотой

Напрасно.

В крыльях мотыльков

Слышно эхо их шагов

Из седых веков,

Из забытых снов

Сожженных лесов.

Kwaad lila bos

Het oog herinnert zich Haar schittering,

Waar de herinnering bevroor in tijdloosheid.

Haar hoorn genas

En gaf geen blad

Verdorren.

Grijs haar in het wit

Als niet-smeltende sneeuw

Als het zware schuim van de zee.

De oudheid is wild in Haar,

De wijsheid van de dagen

En bitterheid.

mottenvleugels

Ze brachten Haar een treurige oproep -

Van grijze tijden

Van verontrustende dromen

Heksenbossen.

wind, wind

Dwalen in onsterfelijkheid

Wind, wind!

Sprong door de eeuwigheid

Naar andere werelden...

II.

ontspruitend verleden

De tijd ging door haar heen

Maar nu wandelde ze door de tijd,

Zoals degenen zoals zij

Worden voor de mensen

Legende.

Prachtige Eenhoorn

Vergeten en ver weg

De sterren van de ogen vervaagden voor altijd.

En bloeiende lente

Bellen met een gouden hoofdstel

Tevergeefs.

In de vleugels van motten

Hoor de echo van hun voetstappen

Van grijze tijden

Van vergeten dromen

Verbrande bossen.