No Compassion Available - Le Prince Miiaou

J’commence à me remplir par le pied gauche, généralement.

Ca monte, doucement.

Les trois paliers.

Chevilles, genoux, trois quarts de la cuisse.

Quand ça arrive au niveau de l’entrejambe, je sais que j’suis tranquille pour

un bon moment.

Ca tombe directement de l’autre côté, comme des vases communiquant.

C’est le mouvement inverse pour la jambe droite, c’est comme si j’me vidais.

Quand mes deux jambes sont pleines, ça attaque le bas ventre.

Y’en a un peu qui vient se loger, dans chacun de mes seins.

Le gauche, le droit.

Et puis le niveau monte, jusqu’aux bras.

Une fois que les deux sont pleins, faut faire attention à plus les lever,

sinon ça fait une vague qui peut submerger le visage d’un seul coup.

Et ça c’est assez désagréable.

J’préfère quand ça monte doucement, en fait.

Quand j’commence à régurgiter par la bouche, je sais que c’est l’moment où il

faut tout fermer.

Fermer tous les clapets.

C’est très rapide après.

Faut rester calme, malgré tout.

J’supporte assez bien jusqu’au front.

Mais à la seconde où mon cerveau est envahi, là, ça va plus du tout.

J’m'évanouis généralement avant la fin.

J’m'évanouis avant d'être totalement submergée.

Quand j’me réveille, ben j’suis vide à nouveau.

J’suis complètement vide.

J’suis vide à nouveau.

Complètement vide.

J’ai peur de rouiller quand même, à force, parce que j’le sens déjà.

J’ai de plus en plus de mal.

à sourire.

Je voudrais que tu rentres.

Ik begin meestal vol te lopen met mijn linkervoet.

Het stijgt, langzaam.

De drie niveaus.

Enkels, knieën, driekwart van de dij.

Als het in het kruis komt, weet ik dat ik er makkelijk voor ben

een goed moment.

Het valt recht naar beneden aan de andere kant, als communicerende vaten.

Het is de tegenovergestelde beweging voor het rechterbeen, het is alsof ik mezelf leegmaak.

Als mijn beide benen vol zijn, valt het de onderbuik aan.

Er komt een klein beetje in elk van mijn borsten.

Links, rechts.

En dan stijgt het niveau, tot aan de armen.

Als de twee vol zijn, moet je voorzichtig zijn om ze meer te verhogen,

anders maakt het een golf die het gezicht in één keer kan overweldigen.

En dat is best onaangenaam.

Ik geef er de voorkeur aan als het langzaam omhoog gaat, eigenlijk.

Wanneer ik door mijn mond begin te spugen, weet ik dat dit het moment is waarop hij

alles moeten sluiten.

Sluit alle kranen.

Daarna gaat het heel snel.

Je moet ondanks alles rustig blijven.

Ik steun vrij goed tot aan het voorhoofd.

Maar zodra mijn brein wordt binnengevallen, is het weg.

Meestal val ik voor het einde flauw.

Ik viel flauw voordat ik helemaal ondergedompeld was.

Als ik wakker word, nou, ik ben weer leeg.

Ik ben helemaal leeg.

Ik ben weer leeg.

Helemaal leeg.

Ik ben sowieso bang om te roesten, met geweld, omdat ik het al voel.

Ik heb steeds meer pijn.

glimlachen.

Ik wil graag dat je terugkomt.