Sentenced to Live - Lasting Traces

What should I say, I’m ending up the

third decade finding myself between

hell and heaven.

I’m disillusioned and

I’ll never know if the fear of aging leaves.

It won’t let me go.

I’m heavenly blessed with a strong peace of mind,

but this can’t be everything, this can’t be it all.

Is

there something waiting for me on the other side?

When the curtain falls, I will leave

the stage and accept my fate.

I ‘ll

bring it to an end.

When the curtain

falls, I will charge myself and plead

guilty.

I am sentenced to live.

I have to listen to myself and my desires.

Everything I love so much must be the driving

force behind my actions and the fight against my

doubts.

Keeping my composure is what it’s all about.

I’m heavenly blessed with a strong peace of mind,

but this can’t be everything, this can’t be it all.

Is

there something waiting for me on the other side?

When the curtain falls, I will leave

the stage and accept my fate.

I ‘ll

bring it to an end.

When the curtain

falls, I will charge myself and plead

guilty.

I am sentenced to live.

After all that happened, everything

just seems so clear.

So I realize

that I have to face my greatest fears.

Wat moet ik zeggen, ik beëindig de

derde decennium waarin ik mezelf bevind tussen

hel en hemel.

Ik ben gedesillusioneerd en

Ik zal nooit weten of de angst voor veroudering weggaat.

Het laat me niet los.

Ik ben hemels gezegend met een sterke gemoedsrust,

maar dit kan niet alles zijn, dit kan niet alles zijn.

Is

wacht er iets op me aan de andere kant?

Als het doek valt, ga ik weg

het podium op en accepteer mijn lot.

Ziek

maak er een einde aan.

Wanneer het gordijn

valt, zal ik mezelf aanklagen en pleiten

schuldig.

Ik ben veroordeeld om te leven.

Ik moet naar mezelf en mijn verlangens luisteren.

Alles waar ik zo van hou, moet het rijden zijn

kracht achter mijn acties en de strijd tegen mijn

twijfels.

Mijn kalmte bewaren, daar gaat het om.

Ik ben hemels gezegend met een sterke gemoedsrust,

maar dit kan niet alles zijn, dit kan niet alles zijn.

Is

wacht er iets op me aan de andere kant?

Als het doek valt, ga ik weg

het podium op en accepteer mijn lot.

Ziek

maak er een einde aan.

Wanneer het gordijn

valt, zal ik mezelf aanklagen en pleiten

schuldig.

Ik ben veroordeeld om te leven.

Na alles wat er is gebeurd, alles

lijkt gewoon zo duidelijk.

Dus ik realiseer me dat

dat ik mijn grootste angsten onder ogen moet zien.