Narovlya - Landmarq

a small quiet place, in the gomel region,

good-hearted people gathered round

on one fine spring morning, in narovlya,

a ghostly dust engulfed the town

as the children played, I’ll remember that day

as the music played for the rest of my life

ii) may day

it’s the first day of may and all of our childeren

have gone out to play, it’s our celebration,

it’s tradition, for us all

our flags and our banners hang over our doors,

in the pripyat we’re swimming,

sunbathers sleep on while around us metals fall

town bosses said it was safe, don’t panic their plea

but rumours they quickly spread that all was not well

who could tell?

fallout you don’t see

iii) evacuation

the 6th of may one morning

we were summoned to the school

our children must be moved away,

for how long, nobody knew

we told each house throughout the night,

the town it didn’t sleep

mothers, fathers, all were weeping

as they watched their children leave

iv) emptiness

helpless we stand, united in grief

dazed and confused, we cry out in disbelief

our lands now destroyed, we look towards the skies

with outstretched hands we try to grasp the lies,

and through it all… we were never told the truth

cruel that you are, we have no time for hate

fools that you are, from the comfort of your state

what became of our beloved Belarus?

what’s become of our own flesh and blood?

what’s to become of those you left behind?

what right did you have to leave us here to die?

and through it all… we never knew the truth…

v) clean up

september came upon us, white soldiers they appeared

washing down our houses, all surface soil was cleared

we watched from open windows as they wore respirators here

they covered our grounds in asphalt removing every tree in fear

no picking mushrooms, the forest was out of bounds

no fishing in the rivers, contamination all around

and though the sun was shining there was danger everywhere

as lorries moved our people, our hearts would always be there

(until we meet again — my home Narovlya)

vi) epilogue

although we’ve resettled I re-live those years,

I dream of my home town but cannot hold back all those fears,

all of those tears

what price do our children truly pay in the end?

do they have a future?

I hope in my sorrow their scars will heal, their hearts will mend

een kleine rustige plek, in de gomelregio,

goedhartige mensen verzamelden zich rond

op een mooie lentemorgen, in Narovlya,

een spookachtig stof overspoelde de stad

terwijl de kinderen speelden, zal ik me die dag herinneren

zoals de muziek de rest van mijn leven speelde

ii) mei dag

het is de eerste dag van mei en al onze kinderen

zijn uitgegaan om te spelen, het is ons feest,

het is traditie, voor ons allemaal

onze vlaggen en onze banieren hangen boven onze deuren,

in de pripyat zwemmen we,

zonaanbidders slapen door terwijl om ons heen metalen vallen

stadsbazen zeiden dat het veilig was, geen paniek met hun pleidooi

maar geruchten verspreidden zich snel dat niet alles goed was

wie zou het kunnen vertellen?

neerslag die je niet ziet

iii) evacuatie

6 mei op een ochtend

we werden naar de school geroepen

onze kinderen moeten weg,

voor hoe lang wist niemand

we vertelden elk huis de hele nacht,

de stad waar het niet sliep

moeders, vaders, ze huilden allemaal

terwijl ze hun kinderen zagen vertrekken

iv) leegte

hulpeloos staan ​​we, verenigd in verdriet

versuft en verward roepen we het uit van ongeloof

ons land is nu vernietigd, we kijken naar de lucht

met uitgestrekte handen proberen we de leugens te begrijpen,

en door dit alles... we kregen nooit de waarheid te horen

wreed dat je bent, we hebben geen tijd voor haat

dwazen die je bent, vanuit het comfort van je staat

wat is er geworden van ons geliefde Wit-Rusland?

wat is er van ons eigen vlees en bloed geworden?

wat moet er worden van degenen die je hebt achtergelaten?

welk recht had je om ons hier te laten om te sterven?

en ondanks alles... hebben we nooit de waarheid gekend...

v) opruimen

september kwam over ons, witte soldaten verschenen

het wassen van onze huizen, alle oppervlaktegrond was opgeruimd

we keken vanuit open ramen hoe ze hier gasmaskers droegen

ze bedekten ons terrein met asfalt en verwijderden elke boom uit angst

geen paddenstoelen plukken, het bos was verboden terrein

niet vissen in de rivieren, overal vervuiling

en hoewel de zon scheen was er overal gevaar

terwijl vrachtwagens onze mensen vervoerden, zou ons hart er altijd zijn

(totdat we elkaar weer ontmoeten - mijn thuis Narovlya)

vi) epiloog

hoewel we ons opnieuw hebben gevestigd, herleef ik die jaren,

Ik droom van mijn geboortestad, maar kan al die angsten niet bedwingen,

al die tranen

welke prijs betalen onze kinderen uiteindelijk?

hebben ze een toekomst?

Ik hoop dat in mijn verdriet hun littekens zullen genezen, hun hart zal genezen