Wspinaczka - Lady Pank

Porwaliśmy się na zdobycie wielkich gór,

herosi z dawnych lat służyli nam za wzór.

Przez niebotyczną grań pięliśmy długo się,

niejeden odpadł tam, znajdując w dole śmierć.

Po drodze hulał wiatr i sypał w oczy śnieg,

paraliżował strach, odbierał zmysły lęk.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

A prowadziły nas Nadzieja, Wiara, Złość,

bo tam na dole Zła naprawdę było dość.

I warto było iść, do góry wciąż się piąć,

by sobą wreszcie być, by przestać karki giąć.

I w czas wędrówki tej, był każdy z nas jak brat,

choć nie obyło się bez wiarołomnych zdrad.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i ze śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

Aż po tysiącach prób, przez przeraźliwą biel,

opłacił się nasz trud — osiągnęliśmy cel.

Czuliśmy bicie serc i pod stopami szczyt,

gdzie pewne było, że przed nami nie był nikt.

Lecz nie odezwał się tym razem żaden śmiech,

bo wszyscy padli tu, zajadle łapiąc dech.

I dziwny jakiś był zwycięstwa słodki smak,

minęło parę chwil, aż ktoś wychrypiał tak:

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…

We gingen op weg om grote bergen te veroveren,

De helden uit het verleden dienden ons als rolmodellen.

We klommen lange tijd door de torenhoge bergkam,

meer dan één viel daar af en vond de dood beneden.

Onderweg waaide de wind en viel er sneeuw in de ogen,

hij was verlamd van angst, hij nam zijn zinnen weg van angst.

Maar niemand hield op, zelfs niet in het kwade uur,

hij balde zijn vuisten en lachte: Hé!

Het is mooi

en alleen minder zuurstof...

En we werden geleid door hoop, geloof en woede,

omdat het daar beneden echt genoeg was.

En het was de moeite waard om te gaan, nog steeds te klimmen,

om eindelijk jezelf te zijn, om te stoppen met het buigen van nekken.

En tijdens deze reis was ieder van ons als een broer,

hoewel het niet zonder trouweloos verraad was.

Maar niemand hield op, zelfs niet in het kwade uur,

hij balde zijn vuisten en riep lachend: Hé!

Het is mooi

en alleen minder zuurstof...

Tot na duizenden beproevingen, door de vreselijke witheid,

Onze inspanningen hebben hun vruchten afgeworpen - we hebben ons doel bereikt.

We voelden het bonzen van harten en de piek onder onze voeten,

waar het zeker was dat er niemand voor ons was.

Maar deze keer werd er niet gelachen,

want ze vielen hier allemaal, hevig naar adem snakkend.

En de zoete smaak van de overwinning was vreemd,

er gingen een paar ogenblikken voorbij tot iemand zo kraste:

Het is mooi

en alleen geen zuurstof...

Het is mooi

en alleen geen zuurstof...