Je n'ai plus peur de l'hiver - La Bronze

Je n’ai plus peur de l’hiver depuis que j’ai compris que le froid me libère des

volcans

De toi

Les yeux d’orage sont ouverts sous les nuages gris qui bavent dans la mer leurs

larmes d’enfants qui noient le noir

Le ciel nous rappelle à quel point rien n’est loin

Je ne veux plus ouvrir les yeux je ne veux plus voir les malheureux

Les oiseaux meurent à mes pieds puis volent encore plus haut sans se retourner

vers les poussières de la Terre

Le ciel nous rappelle à quel point rien n’est loin

Je ne veux plus ouvrir les yeux je ne veux plus voir les malheureux

Le ciel nous rappelle à quel point rien n’est loin

Je ne veux plus ouvrir les yeux je ne veux plus voir les malheureux

Ik ben niet langer bang voor de winter sinds ik besefte dat de kou me bevrijdt

vulkanen

Van jou

Stormachtige ogen zijn open onder de grijze wolken die in de zee kwijlen

kindertranen die het donker overstemmen

De lucht herinnert ons eraan hoe dichtbij niets is

Ik wil mijn ogen niet meer openen. Ik wil de ongelukkigen niet meer zien

Vogels sterven aan mijn voeten en vliegen dan hoger zonder achterom te kijken

tot het stof der aarde

De lucht herinnert ons eraan hoe dichtbij niets is

Ik wil mijn ogen niet meer openen. Ik wil de ongelukkigen niet meer zien

De lucht herinnert ons eraan hoe dichtbij niets is

Ik wil mijn ogen niet meer openen. Ik wil de ongelukkigen niet meer zien