The Lake - L'âme Immortelle

In spring of youth it was my lot

To haunt of the wide world a spot

The which I could not love the less

So lovely was the loneliness

Of a wild lake, with black rock bound

And the tall pines that towered around

But when the night had thrown her pall

Upon that spot, as upon all

And the mystic wind went by

Murmuring in melody

Then — ah then I would awake

To the terror of the lone lake

Yet that terror was not fright

But a tremulous delight

A feeling not the jewelled mine

Could teach or bribe me to define

Nor love — although the love were thine

Death was in that poisonous wave

And in its gulf a fitting grave

For him who thence could solace bring

To his lone imagining

Whose solitary soul could make

An Eden of that dim lake

In de lente van de jeugd was het mijn lot

Om de wijde wereld een plekje te geven

De waarvan ik niet minder kon houden

Zo heerlijk was de eenzaamheid

Van een wild meer, met zwarte rotsen begrensd

En de hoge dennen die er omheen torenden

Maar toen de nacht haar lijkbleek had geworpen

Op die plek, zoals op alle

En de mystieke wind ging voorbij

Murmureren op melodie

Dan — ah, dan zou ik wakker worden

Naar de terreur van het eenzame meer

Toch was die terreur niet schrik

Maar een huiveringwekkende verrukking

Een gevoel, niet de met juwelen versierde mijn

Kan me leren of me omkopen om te definiëren

Noch liefde - hoewel de liefde van jou was

De dood zat in die giftige golf

En in zijn golf een passend graf

Voor hem die vandaar troost kon brengen

Naar zijn eenzame verbeelding

Wiens eenzame ziel zou kunnen maken?

Een Eden van dat vage meer