L’Étang Mâlo - L'âme Immortelle

Quand le froid de la mort enveloppe cette

Argile souffrante, où va l'âme immortelle?

Il est un triste lac à l’eau tranquille et noire

Dont jamais le soleil ne vient broder la moire

Et dont tous les oiseaux évitent les abords

Un chêne vigoureux a grandi sur ses bords

Et, courbé par le Temps jusqu’aux ondes, étale

Sur la cime des flots sa masse horizontale

Son feuillage muet se tait malgré le vent;

Le nymphaea, l’iris, le nénufar mouvant

Le bleu myosotis et la pervenche sombre

Penchent étiolés, ou meurent sous cette ombre

Ainsi, quand sur le cœur, dans sa jeune saison

Amour !

tu fais tomber ta large frondaison

Et tes rameaux géants dont le fardeau l’accable

Tout s'étiole et meurt sous ton ombre implacable

Wanneer de kilte van de dood dit omhult

Lijdende klei, waar gaat de onsterfelijke ziel heen?

Er is een triest meer met nog steeds zwart water

Wiens zon nooit komt om de moiré te borduren

En wiens omgeving alle vogels mijden

Aan de randen groeide een krachtige eik

En, gebogen door de tijd naar de golven, verspreid

Op de top van de golven zijn horizontale massa

Het stomme gebladerte is stil ondanks de wind;

De nymphaea, de iris, de bewegende waterlelie

Blauw vergeet-mij-nietje en donkere maagdenpalm

Buig geëtioleerd, of sterf onder deze schaduw

Dus wanneer op het hart, in zijn jonge seizoen

Dol zijn op !

je laat je brede gebladerte vallen

En jouw gigantische takken wiens last hem overweldigt

Alles verdort en sterft onder je meedogenloze schaduw