Prayer For Mr. Davis - Kurt Elling

Yesternight heard the song of the Blackbird

playing bittersweet-ness through the bell of a shimmering horn

in hosts of hundred-colored tones.

In the tones you could hear sacred stories.

You could hear Mr. Davis was smiling his ironic smile at life.

Feeling no shame, though feeling comes with fear,

and fear mingles with trust in what may be a dream.

But still, it seemed to him he’d traveled down the path

of hope and loss and work and pain

and all that’s straining

to become itself in time for a breath

(before the death of sound).

Taking hold of a gift from the gods,

measuring odds,

making love to a sound with a voice of its own.

May the tone never end.

Amen

Gisteren hoorde het lied van de Blackbird

bitterzoet spelen door de bel van een glinsterende hoorn

in honderden tinten.

In de tonen hoorde je heilige verhalen.

Je kon horen dat meneer Davis zijn ironische glimlach op het leven glimlachte.

Geen schaamte voelen, hoewel gevoel gepaard gaat met angst,

en angst vermengt zich met vertrouwen in wat een droom kan zijn.

Maar toch, het leek hem dat hij het pad had afgelegd

van hoop en verlies en werk en pijn

en alles wat inspannend is

om zichzelf te worden op tijd om op adem te komen

(vóór de dood van geluid).

Een geschenk van de goden pakkend,

kansen meten,

vrijen met een geluid met een eigen stem.

Moge de toon nooit eindigen.

Amen